تعیین روابط سبک زندگی و پنج عامل بزرگ شخصیت با شادکامی دانش آموزان دوره اول متوسطه شهر مشهد

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه سبک زندگی و پنج عامل بزرگ شخصیت با شادکامی در دانش آموزان دوره اول متوسطه ناحیه یک شهرستان مشهد بود. طرح پژوهش حاضر توصیفی-همبستگی بود. جامعه آماری شامل همه دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه ناحیه یک شهرستان مشهد در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۲بودند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، تعداد ۱۳۷ دانش آموز از دبیرستان دوره اول متوسطه ناحیه یک شهرستان مشهد انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه شادکامی آکسفورد (OHQ، آرگیل و هیل، ۱۹۸۹)، سبک زندگی (LSQ، لعلی و همکاران، ۱۳۹۱) و مقیاس شخصیت پنج عاملی نئو (NEO، کاستا و مک کری، ۱۹۹۲) بود. داده های پژوهش با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام، تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد بین سبک زندگی و ابعاد آن همچون سلامت جسمانی، ورزش و تندرستی، کنترل وزن و تغذیه، پیشگیری از بروز بیماری ها، سلامت روان شناختی، سلامت معنوی، سلامت و بهداشت اجتماعی، اجتناب کردن از داروها، مواد مخدر و الکل، جلوگیری از حوادث و سلامت محیطی، رابطه مثبت و معناداری با شادکامی دارد و پیش بینی کننده معناداری هستند (۰۵/۰ p>) نتایج همچنین نشان داد که ویژگی شخصیتی نیز رابطه معناداری با شادکامی دارد. در این راستا روان رنجوری رابطه منفی و معنادار، برون گرایی، گشودگی به تجربه، وظیفه شناسی و توافق پذیری رابطه مثبت و معنادار با شادکامی دارند و می توانند این مولفه را پیش بینی کنند(۰۵/۰ p>). لذا، می توان نتیجه گرفت که سبک زندگی سالم و ویژگی های شخصیتی قادرند نقش بسزایی بر میزان شادکامی دانش آموزان بگذارند.

Keywords:

سبک زندگی , شادکامی , ویژگی شخصیتی.