بررسی تجارب پیاده راه سازی در کشورهای آسیایی

شهرها در گذشته از توانایی پیاده مداری بالایی برخوردار بودند و اکثر الگوهای حمل و نقل و جابجایی به صورت پیاده راه هایی تعریف می شدند که علاوه بر افزایش تعاملات اجتماعی، هزینه کمتر و دسترسی بالاتری داشتند. از این پیاده راه ها تمام اقشار جامعه به گونه ای یکسان بهره می بردند. متاسفانه با گسترش شهرنشینی و تغییر رویکرد شهرها، از شهر انسان محور به شهر سواره محور، میزان استفاده اقشار کم درآمد از پایده راه ها به تدریج کاهش یافت. با اختراع وسایل نقلیه موتوری و افزایش روزافزون استفاده از آن ها، چهره شهرها نیز به تدریج تغییر کرده اند. هر روز نیاز به معابر، بزرگراه ها و مسیرهای سواره جدیدتر و مدرن تر بیشتر احساس می شود و به همین دلیل بافت های تاریخی و ارزشمند در هسته های مرکزی شهرها ویران گردیده و مسیرهای تازه ای برای راحتی عبور و مرور وسایل نقلیه بنا می گردد . هدف از این بررسی مطالعه پیاده راه ها و تجارب کشورهای آسیایی در زمینه پیاده راه سازی می باشد. روش این پژوهش توصیفی تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای و اسنادی می باشد. نتایج حاصل از مطالعات نشان می دهد که بهره گیری از تجارب موفق پیاده راه های کشورهای آسیایی، البته با تاکید بر بومی سازی روش ها موجب ارتقا مبانی نظری این زمینه در کشور می شود و ارتقا مبانی نظری نیز می تواند گام مهمی را در زمینه بهبود وضعیت کنونی پیاده راه ها و پیاده راه های آینده در کشور ایران بردارد.

Keywords:

پیاده راه , کشورهای آسیایی , تجارب پیاده راه سازی , بافت های تاریخی و ارزشمند