نقش پیش بینی کنندگی خودکارآمدی جمعی معلمان در ارتباط با سبک مدیریت کلاس و سبک تدریس

این پژوهش باهدف تعیین نقش پیش بینی کنندگی خودکارآمدی جمعی معلمان در ارتباط با سبک مدیریت کلاس و سبک تدریس انجام گرفت. روش این تحقیق توصیفی-از نوع همبستگی بود و جامعه آماری این پژوهش شامل۶۱۲ نفر معلمان دوره دوم ابتدایی دخترانه در شهرستان زابل است که تعداد ۳۶۴ نفر معلم در دوره دوم ابتدایی دخترانه شهرستان زابل با استفاده از روش تصادفی ساده به عنوان نمونه انتخاب گردیدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خودکارآمدی معلم اسچانن، موران وولفولک (۲۰۰۱)، پرسش نامه سبک مدیریت جو تعاملی معلم- دانش آموز بلمونت و همکاران (۱۹۹۱) و پرسشنامه سبک تدریس معلم به عنوان بافت اجتماعی بلمونت و همکاران (۱۹۸۸) بود. برای تجزیه وتحلیل فرضیات تحقیق از آزمون تی مستقل، همبستگی پیرسون و رگرسیون بهره گرفته شد. نتایج نشان داد. بین خودکارآمدی جمعی با سبک مدیریت کلاس معلمان دوره دوم ابتدایی دخترانه شهرستان زابل رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین بین خودکارآمدی جمعی معلمان و سبک تدریس نیز اثر مستقیم و معناداری مشاهده گردید نتایج رگرسیون بیانگر این است بین خودکارآمدی جمعی با سبک تدریس معلمان دوره دوم ابتدایی دخترانه شهرستان زابل رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. به طورکلی نتیجه می گیریم که بین خودکارآمدی جمعی با سبک تدریس معلمان و مدیریت کلاسی دوره دوم ابتدایی دخترانه شهرستان زابل رابطه مثبت و معناداری وجود دارد.

Keywords:

خودکارآمدی , شهرستان زابل , سبک مدیریت , سبک تدریس , معلمان.