اثر تمرینات اینتروال با شدت بالا بر مقاومت به انسولین، مقادیر سرمی و بیان ژن آیریزین در بافت چربی زیر پوستی موش های دیابتی نوع ۲

دیابت شایع ترین بیماری غدد درون ریز در جهان است که از روش های گوناگونی مثل ورزش و فعالیت بدنی برای درمان آن استفاده می شود. هدف از انجام پژوهش بررسی تاثیر تمرینات اینتروال با شدت بالا بر مقادیر سرمی گلوکز، شاخص مقاومت به انسولین، آیریزین و بیان ژن آن در بافت چربی زیرپوستی در موش های دیابتی نوع ۲ بود. تعداد ۲۰ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (۱۰-۸ هفته ای با وزن ۲۵۰-۲۷۰ گرم) انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه کنترل دیابتی و تمرین دیابتی تقسیم شدند. پس از آشناسازی، گروه تجربی تمرین با شدت بالا را به مدت ۴ هفته، ۵ روز در هفته و به مدت ۱۰ دقیقه به صورت اینتروال های ۱ دقیقه ای با سرعت ۳۰-۴۰متر در دقیقه انجام دادند. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، پس از ۱۲ ساعت ناشتایی مقادیرگلوکز و انسولین،آیریزین و بیان ژن آیریزین در بافت چربی زیرپوستی اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون آماری t مستقل تجزیه و تحلیل شدند. ۴ هفته تمرین اینتروال با شدت بالا باعث کاهش مقادیر سرمی گلوکز و شاخص مقاومت به انسولین(۰۰۱/۰=p)، افزایش معنا دار مقادیر سرمی (۰۰۱/۰=p) و بیان ژن آیریزین (۰۰۴/۰=p) در بافت چربی زیرپوستی در گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل شد. بنابراین، تمرینات اینتروال با شدت بالا می تواند گلوکز و شاخص مقاومت به انسولین را در موش های دیابتی نوع ۲ کاهش دهد و باعث افزایش مقادیر سرمی و بیان ژن آیریزین بافت چربی شودو می توان از این نوع تمرینات برای کاهش مشکلات ناشی از دیابت نوع ۲، استفاده شود.

Keywords:

تمرینات اینتروال با شدت بالا , دیابت نوع ۲ , آیریزین , بافت چربی زیرپوستی