تاثیر یک دوره برنامه تمرینی دو اوجی بر برخی شاخص های استرس کبدی در دختران فعال

چکیده هدف: هدف این پژوهش بررسی تاثیر برنامه تمرینی دو اوجی به مدت یک هفته بر برخی شاخص های استرس کبدی شامل آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) و آلانین آمینوترانسفراز (ALT) دردختران فعال بود. روش پژوهش: بدین منظور ۱۲ دانش آموز داوطلب دختر رشته تربیت بدنی با دامنه سنی ۱۸۱۶ سال و میانگین حداکثر اکسیژن مصرفی ۴/۳ ۲/۳۵ میلی لیتر، کیلوگرم در دقیقه به طور تصادفی به دو گروه کنترل (۵ نفر) و تجربی (۷ نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی برنامه تمرینی دو اوجی را به مدت یک هفته با شدت های ۷۰، ۸۰ و ۹۰ درصد VO۲max در سه روز اول و تکرار آنها در سه روز بعد بر روی چرخ کارسنج انجام دادند. گروه کنترل طی این دوره در هیچ فعالیت بدنی شرکت نکردند. از آزمودنی ها ۴۸ ساعت قبل از تمرین، ۲۴ ساعت بعد از روزهای ۱،۳ و ۶ تمرین به صورت ناشتا خونگیری به عمل آمد. تجزیه و تحلیل یافته ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون tمستقل در سطح معنی داری (۰۵/۰P≤) انجام شد. یافته ها: نتایج حاکی از آن بود که مقادیر AST به تدریج با افزایش تعداد جلسات به صورت خطی افزایش معنی داری یافت و مقادیر ALT نیز۲۴ ساعت بعد از اولین، سومین و ششمین روز تمرین افزایش معنی داری را نشان داد (۰۵/۰P≤). نتیجه گیری: با توجه به اثر تمرینات دو اوجی در افزایش رها سازی آنزیم های کبدی که ممکن است با عدم بازیافت مناسب به حالت حادتری برسد، پیشنهاد می شود ۲۴ ساعت زمان مناسبی برای بازیافت و جبران نیازهای سلولی و زیرسلولی با توجه به شدت های مختلف تمرینی نمی باشد. واژگان کلیدی: استرس کبدی، آسپارتات آمینوترانسفراز، آلانین آمینوترانسفراز، برنامه تمرینی دو اوجی.

Keywords:

استرس کبدی , آسپارتات آمینوترانسفراز , آلانین آمینوترانسفراز , برنامه تمرینی دو اوجی