بررسی تاثیر افزودنی های پوزولانی بر روی نفوذپذیری بتن بازیافتی

سازه های بتنی همواره در معرض خرابی عامل های شیمیایی و مکانیکی در هنگام بهره برداری هستند. نفوذ آب کلر و مواد شیمیایی ساختار بتن را تخریب و از عمر مفید سازه می کاهد. از سوی دیگر تخریب سازه های بتنی که از بهره برداری خارج شده اند. حجم آنبوهی از آوارهای ساختمانی را به جا می گذارد و به محیط زیست آسیب می رساند. با توجه به اهمیت مساله دوام و توسعه پایدار در این مقاله نفوذپذیری بتن بازیافتی مورد بررسی قرار می گیرد. در این بتن بازیافتی به جای سنگدانه های طبیعی از بتن تخریبی استفاده شده است. به دلیل تخلخل بیشتر سنگدانه های بازیافتی نسبت به سنگدانه های طبیعی،نفوذ پذیری بتن بازیافتی بیشتر می باشد. از این رو نفوذ پذیری آب و یون کلر نمونه های بتنی با آزمایش های استاندارد نفوذ یون کلر و عمق نفوذ آب تحت فشار بررسی می شود.نمونه های با ۵ طرح اختلاط گوناگون بر اساس روش ملی طرح مخلوط بتن ساخته شدند که شامل ۵۰ درصد سنگدانه بازیافتی به عنوان ریزدانه و درشت دانه به جای سنگدانه طبیعی، میکروسیلیس با دو نسبت ۷/۵ و ۱۵ درصد سیمان. مواد کریستال ساز با نسبت یک درصد و فوق روان کننده می باشند. مقدار سیمان با عیار ۳۵۰ و نسبت آب به سیمان با نسبت ۰/۴۵ در همگی طرح ها ثابت است. یافته های آزمایشگاهی نشان می دهند چنانجه در طرح اختلاط بتن بازیافتی از افزودنی میکروسیلیس استفاده شود. مقاومت فشاری بیشتر, نفوذ یون و عمق نفوذ آب کمتری در مقایسه با بتن معمولی به دست می آید. در پایان نتیجه های آزمایش ها با آیین نامه پایایی بتن مقایسه شدند. ولی، این افزودنی ها جبران این افزایش عمق نفوذ در بتن بازیافتی را نسبت به نمونه شاهد نمی کند. در انتها نتیجه های آزمایش ها با آیین نامه پایابی بتن مقایسه شدند و بر اساس آئین نامه پایایی، بتن بازیافتی شامل ۱۵ درصد میکروسیلیس در آزمایش نفوذ یون کلر در محدوده شرایط محیطی فوق العاده شدید و در آزمایش عمق نفوذ آب در محدوده شرایط محیطی شدید به کار برد.

Keywords:

بتن بازیافتی , دوام , نفوذپذیری , توسعه پایدار