بررسی کاربرد گیاهان دارویی در فضای سبز شهری با تاکید بر مناطق گرم و خشک جنوب

فضاهای سبز شهری به عنوان ریه های تنفسی شهر به شمار می روند. منظور از فضای سبز شهری ، نوعی از سطوح کاربری زمین شهری با پوشش های گیاهی انسان ساخت است که هم واجد بازدهی اجتماعی و هم واجد بازدهی اکولوژیک و به عنوان یک عامل زنده مورفولوژیک شهر است . کاشت گیاهان داروئی در فضای سبز امکان آشنایی و افزایش آگاهی های اجتماعی ، نسبت به این گیاهان را فراهم می کند. ارزش گذاری و شناساندن نقش حیاتی گیاهان داروئی در پیشبرد اهداف ملی و دستیابی به معیار های جهانی در راستای تحقیق سلامت و نشاط جامعه ، خود کفایی ، ایجاد اشتغال، توسعه اقتصادی ، زیست محیطی ، امنیت غذایی و حفظ ذخایر ژنتیکی از نظر مدیریت توسعه پایدار امری اجتناب ناپذیر است . همچنین اختصاص فضای سبز محیط های آموزشی به کشت گیاهان دارویی ، زمینه برای تحقیق در جنبه های مختلف گیاهان دارویی را ممکن می سازد. از جمله گیاهان دارویی که در توسعه فضای سبز شهری مورد استفاده قرار گرفته ، می توان از مورد معطر، رزماری ، اسطوخودوس، ختمی ، گل سرخ، گاوزبان، همیشه بهار و مانند آنها نام برد. شناخت گونه های داروئی بومی که می توانند کمبود آب و کیفیت نامساعد خاک را تحمل کنند در طراحی فضای سبز شهری ضرورتی اجتناب ناپذیر است . پژوهش حاضر با هدف بررسی و مطالعه استفاده از گیاهان دارویی در فضای سبز شهری با توجه به توانائی اقلیمی و احوال فرهنگی مناطق گرم جنوب کشور تدوین شده است .

Keywords:

فضای سبز , گیاهان دارویی , گرم و خشک