آسیب شناسی «آیین نامه انضباطی دانشجویان» از منظر پیشگیری از سوء مصرف مواد اعتیادآور

پیشگیری از سوء مصرف مواد اعتیادآور در میان دانشجویان مستلزم طراحی و اجرای آیین­نامه انضباطی است که در آن، نسبت به کلیه رفتارهای موثر بر این آسیب اجتماعی اعم از تبلیغ، تشویق و تحریک به استعمال و نگهداری و توزیع آلات و ادوات استعمال، تخلف­انگاری صریح و جامعی انجام گرفته باشد. به علاوه، در قبال دانشجوی معتاد، نمی­توان بدون توجه به اهداف و سازوکارهای اصلاحی درمانی از تدابیر طرد­کننده استفاده نمود. زیرا چنین برخوردی موجب غفلت از علت و تمرکز بر روی معلول شده و با محروم نمودن دانشجوی معتاد از ادامه تحصیل، وی را در اعتیاد بیشتر فرو خواهد برد. افزون بر این، رعایت اصل تناسب میان تخلف و مجازات انضباطی، نقش موثری در تحقق اهداف پیشگیرانه خواهد داشت. تحقیق حاضر با روش توصیفی تحلیلی به بررسی نقایص آیین­نامه انضباطی دانشجویان در جهت پیشگیری از سوء­مصرف مواد اعتیادآور در میان دانشجویان پرداخته است. با توجه به مبانی جرم­شناسی، نتایج تحقیق نشان داد که آیین­نامه مذکور به لحاظ نقص­هایی که در تخلف انگاری تمامی رفتارهای مرتبط با سوء­مصرف مواد اعتیادآور، عدم توجه به سازوکارهای اصلاحی درمانی و نامتناسب بودن نظام تنبیه گذاری دارد، فاقد قابلیت لازم جهت پیشگیری از سوء مصرف مواد اعتیادآور در میان دانشجویان است.

Keywords:

Disciplinary Violations , Addic students , Prevention , Addictive substances , Penalizing