شناسایی عوامل کمرنگ شدن مسیریابی ساحلی در واحدهای شناور

ناوبری ساحلی از دیرباز در دریانوردیها جزو لاینفک و جدانشدنی تعیین موقعیت شناور در آب های نزدیک به سواحل بوده و در ابعاد مختلف اعم از نظامی،تجاری و گردشگری مورداستفاده قرار میگرفته است. در دهههای اخیر با توسعه سامانههای کمک ناوبری الکترونیکی و ماهوارهای و با توجه به دسترسی آسان ،دقت بالا در موقعیتیابی و سهولت در کاربری این سامانه ها، استفاده از تکنیک های ناوبری ساحلی برای بدست آوردن موقعیت شناورها کمرنگ گردیده است .سامانه های کمک ناوبری ماهواره ای و الکترونیکی به دلایل وابستگی به منبع تغذیه،خواست کشور سازنده و همچنین وقوع شرایط اضطراری به صورت همیشگی در دسترس نمیباشند و استفاده موازی از این سامانه ها با روش های ناوبری ساحلی برای دریانوردی ایمن،راهکار مناسبی به نظر میرسد. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی-پیمایشی عوامل موثر بر کمرنگ شدن ناوبری ساحلی در واحدهای شناور موردمطالعه قرار گرفته است. در این پژوهش ابتدا با مصاحبه از ۸ نفر از خبرگان عرصه ناوبری، متغیر ها(تجهیزات کمکناوبری، آموزش ،عوامل انسانی و عوامل محیطی) انتخاب گردیده و با استفاده از روش رتبه بندی فریدمن نکات کلیدی استخراج شده است و سپس با استفاده از این نکات کلیدی پرسشنامه تکمیل و برای جمع آوری نظرات حجم نمونه از جامعه آماری استخراج شده و سوالات پرسشنامه با توجه به کدهای به دست آمده از دل مصاحبه ، طراحی و بر اساس حجم جامعه ۲۰۰ نفری (افسران ناوبر واحدهای شناور که در حال حاضر یا گذشته روی واحدهای شناور فعال بوده اند ) حجم نمونه ۱۲۷ نفری بر اساس جدول مورگان تعیین گردیده است. پرسشنامه برای ۱۲۷ نفر از افسران ناوبر که در حال خدمت در واحدهای عملیاتی می باشند ارسال و با استفاده از رتبه بندی فریدمن و نرم افزار(اس پی اس اس) مورد تجزیه وتحلیل قرارگرفته است. بر اساس رتبه بندی فریدمن متغیرهای موثر بر کمرنگ شدن ناوبری ساحلی در واحدهای شناور به چهار متغیر عوامل انسانی، سامانههای کمک ناوبری، آموزش، و عوامل محیطی طبقه بندی شده است.

Keywords:

ناوبری ساحلی , سامانه &rlm , های کمک ناوبری , موقعیت یابی , رادار