تبیین لزوم یادگیری مهارت های ارتباطی در بهبود کیفیت فرایند تعلیم و تربیت دانش آموزان

بشر موجودی اجتماعی است و ایجاد ارتباط بین اعضای جامعه یکی از نیازهای بدیهی است. انسانها وقتی صحبت می کنند واژه ها را بی هدف از دهان خارج نمی کنند بلکه هدف برقراری ارتباط با دیگران و خطاب به آنهاست. ما انسانها صرفا نمی کوشیم فکرمان را بر زبان آوریم و بلند ادا کنیم، بلکه هدفمان تاثیر گذاری بر مخاطب یا مخاطبانمان است. با صحبت کردن می خواهیم طرف مقابلمان مقصودمان را بفهمد و او نیز به سخنانمان گوش می دهد تا مقصودمان را درک کند. ارتیاط دانش آموزان چه در محیط مدرسه و چه خارج از مدرسه بیرون از این چارچوب نیست یعنی اینکه رابطه دانش آموزان با هر طریق ارتباط کلامی و یا غیر کلامی تاثیر گذاری بر روی هم است. دانش آموزان هرکدام با فرهنگ ها و خرده فرهنگ های متفاوت و گاها متضاد هم وارد مدرسه می شوند، طبعا با برقراری ارتباط دانش آموزان تاثیر گذاری بر روی خصوصیات اخلاقی و شکل گیری شخصیت آنان نیز شروع می شود. حال اگر در جامعه ای فراوانی خانواده هایی که سنجش معیارهای عرفی و اخلاقی و علمی آن جامعه دارای فرهنگ های مناسب باشند و از بنیان های اخلاقی سالم برخوردار باشند، نتیجه برقراری ارتباط دانش آموزان مثبت و مطلوب خواهد بود و در بهبود عمکرد دانش آموز در مدرسه تاثیر مس گذارد، عکس این قضیه نیز امکان دارد روی بدهد، یعنی تاثیر منفی فرهنگ دانش آموزان بعضی از خانواده های ناسالم بر رفتار سایر دانش آموزان انکار ناپذیر است. در این پژوهش به تبیین لزوم یادگیری مهارت های ارتباطی در بهبود کیفیت فرایند تعلیم و تربیت دانش آموزان پرداخته می شود.

Keywords:

مهارت ارتباطی , تعلیم و تربیت , دانش آموز , ارتباط بین فردی. جامعه