تحلیل مکتوب امیر علیشیر نوایی به خواجه افضل کرمانی و خواجه عبید الله مروارید

امیرنظام الدین علی شیر نوایی ( ۸۴۴ ه.ق - ۹۰۶ ه.ق) شاعر، دانشمند و سیاستمدار برجسته روزگار فرمانرواییتیموریان و معاصر سلطان حسین بایقرا ( ۸۴۴ – ۹۱۱ ه.ق) بوده است . او مردی نیکوصفت و دانشمند و شاعر بوده اشعار بسیاری به دو زبان فارسی و جغتایی دارد؛ به همین جهت مشهور به « ذواللسانین »بود. تخلص او در اشعار ترکی «نوایی» و در اشعار فارسی« فانی »است . از جمله مقام ها و مناصبی که از سوی سلطان حسینمیرزا به امیر علی شیر واگذار گردید می توان به تصدی مقام مهرداری، امارت دیوان اعلی، حکومت هرات وحکومت استرآباد اشاره داشت. امیرعلیشیر نوایی برجسته ترین حامی و بزرگترین پشتیبان فرهنگ در روزگارتیموریان بود . مهمترین آثار او عبارتند از : چهار دیوان ، خمسه ، مثنوی لسان الطیر، تذکره مجالس النفائس،سراج المسلمین، خمسه المتحیرین، مکارم اخلاق ، دیوان فارسی و منشات فارسی .کتابت امیر علیشیر به خواجه افضل کرمانی و عبدالله مروارید با شماره ۶۷۵ با عنوان منشات و مکاتیب قرن۱۰ در کتابخانه مجلس شورای اسلامی محفوظ است. این نسخه مربوط به قرن ۱۳ معرفی شده ولی براساسظاهر نسخه و نوع کاغذ گویا نسخه ای کهن تر است. با خط نستعلیق، نوع کاغذ: سفید، آغاز و انجام آن افتادگیدارد. متن براساس این نسخه نگارش یافته و با نشان (مج) مشخص شده است . این از جمله نامه های ادیبانهاست که حائز مفاهیم ارزشمند است که این پژوهش اختصاص به تحلیل زبانی و ادبی و فکری نامه مزبوراست.به نظر می رسد بسیاری از مضامین و پندهای موجود در نامه شبیه مفاهیم نامه ۵۳ نهج البلاغه است .

Keywords:

امیر علیشیر نوایی , خواجه افضل کرمانی , عبدالله مروارید , نامه ۵۳ نهج البلاغه