بررسی عنصر عاطفه در دیوان خواجه حسین مروی

پنج عامل عمده ی عاطفه، خیال، زبان، موسیقی و شکل در انسجام شعر موثرند که هرکدام از آن ها تاثیر شگرفی در شکل گیریساختار شعر دارند، که شاید مهمترین عنصر سازنده شعر عاطفه باشد که خیال زاییده ی آن است. خواجه حسین مروی از شاعرانگمنام عصر صفوی در سده دهم هجری قمری بوده که به دلیل شرایط و جایگاه ویژه شاعران و هنرمندان نزد دربار هند، به آنکشور مهاجرت کرده و به مناسبت های مختلف پاشاهان هندی را ستایش کرده است. او احساسات خود را در انواع قالب های غزل،قصیده، رباعی، ترجیع بند و ترکیب بند به تصویر کشیده است. بررسی عنصر عاطفه در دیوان خواجه حسین مروی به روشتوصیفی_تحلیلی انجام شده و هدف از آن بررسی عناصر عاطفی و بسامد هرکدام در دیوان خواجه حسین مروی بوده است. عشق،در سراسر دیوان این شاعر گمنام به چشم می خورد و یکی از محورهای سازنده و اصلی اشعار اوست به صورتی که گویا عشق تار وپود دیوان او را در هم تنیده است. مروی لحظه های هجران، غم حاصل از عشق، جفای معشوق، خرسندی وصل و حسن جمالمعشوق را به زیبایی و با استفاده از خیال پردازی های شاعرانه تصویر کرده است و علاوه بر این ها به موضوعاتی از قبیل جبرگرایی،نصیحت، ملامت، حسرت، شکایت، مدح و ستایش شاهان، توصیه به باده نوشی و... پرداخته است .

Keywords:

شعر فارسی , خواجه حسین مروی , عنصر عاطفه , عشق , قرن دهم هجری.