اثر بخشی درمان شناختی- رفتاری بر انعطاف پذیری شناختی در افراد دارای اختلال افسردگی

هدف اصلی پژوهش حاضر اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر انعطاف پذیری شناختی در افراد دارای اختلال افسردگی در شهر کرج بود. روش: این تحقیق از نوع تحقیقات شبه آزمایشی است. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه افراد مراجعه کننده با تشخیص افسردگی به مراکز مشاوره معنا و آرام شهر کرج در سال ۱۴۰۲ بود که از بین آن ها به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف ۳۰ نفر انتخاب شد و به صورت تصادفی در ۲ گروه ۱۵ نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. پرسشنامه انعطاف پذیری شناختی دنیس و وندروال به عنوان پیش آزمون توسط هر دو گروه تکمیل شد و سپس گروه آزمایش ۸ جلسه درمان شناختی- رفتاری را دریافت کردند و گروه کنترل برنامه عادی روزانه خود را گذراندند. سپس از هر دو گروه، پس آزمون به عمل آمد و داده های پژوهش با استفاده از روش های آمار توصیفی (شاخص های گرایش مرکزی و پراکندگی) و استنباطی (تحلیل کوواریانس) در برنامه ۲۲-spss تجزیه وتحلیل شدند. نتایج نشان داد که درمان شناختی- رفتاری بر انعطاف پذیری شناختی (ES=۰/۵۰۲) تاثیر مثبت و معناداری دارد (p<۰/۰۰۱). بنابراین به کارگیری درمان شناختی- رفتاری به عنوان یک درمان موثر می تواند بر تعدیل افسردگی و علائم آن تاثیر گذاشته و بر بهبودی افراد مبتلا کمک کند.

Keywords:

درمان شناختی- رفتاری , افسردگی , انعطاف پذیری شناختی