اثربخشی آموزش حل مسئله بر نشاط ذهنی و بهزیستی روانشناختی فرزندان طلاق

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش حل مسئله بر نشاط ذهنی و بهزیستی روانشناختی فرزندان طلاق است . روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است . جامعه ی آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول شهرستان هرسین در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ است . آزمودنی ها شامل ۳۰ نفر است که به شیوهی نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در گروههای آزمایش (۱۵) و کنترل (۱۵) جایگزین شدند. برای آزمودنی های گروه آزمایش جلسات گروهی آموزش حل مسئله در طی ۱۰ جلسه برگزار شد. برای گردآوری دادهها از پرسش نامه های نشا ط ذهنی و بهزیستی روانشناختی استفاده شد. تجزیه و تحلیل دادهها با آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس ) و به کمک نرمافزار ۲۴SPSS- انجام شد. یافته های تحلیل کواریانس نشان دهنده تاثیر اموزش حل مساله بر نشاط ذهنی و بهزیستی روانشناختی در گروه آزمایش بود. میتوان نتیجه گرفت که از آموزش حل مساله در جهت حل مشکلات فرزندان طلاق و ارتقا بهزیستی آنها میتوان استفاده کرد.

Keywords:

آموزش حل مسئله , نشاط ذهنی , بهزیستی روانشناختی , فرزندان طلاق