اثربخشی طرحواره درمانی بر خودانتقادی در زنان خیانت دیده

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی طرحوارهدرمانی بر خودانتقادی در زنان خیانت دیده بود. طرح تحقیق نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه آزمایشی و کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان خیانت دیده مراجعه کننده به مراکز مشاوره پیش از طلاق در سطح شهر مشهد در بازه زمانی اسفند ۱۴۰۱ تا فرودین ۱۴۰۲ می باشد. از میان جامعه آماری با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند، نمونه مورد نظر انتخاب و براساس نمره پرسشنامه خودانتقادی ظروف و تامسون (۲۰۰۴) در پیش تست ، ۳۰ نفر که دارای ملاکهای ورود و خروج بودند، نمونه آماری را تشکیل دادند. این ۳۰ نفر به طور تصادفی در ۲ گروه ۱۵ نفره آزمایش و کنترل گزینش شدند که گروه آزمایش ، طرحوارهدرمانی را دریافت کردند و گروه کنترل در لیست انتظار قرار دارند. برای تجزیه و تحلیل دادههای پژوهش از تحلیل کوواریانس استفاده شد و دادهها به کمک نرم افزار ۲۲spss- تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد که طرحواره درمانی به طور معناداری منجر به کاهش خودانتقادی در زنان خیانت دیده می شود (۰۰۵/۰.(p< در نتیجه می توان گفت طرحواره درمانی روشی موثر جهت کاهش خودانتقادی در زنان خیانت دیده می باشد

Keywords:

طرحواره درمانی , خودانتقادی , زنان خیانت دیده