نقش بکارگیری بازی در اعتلا و پیشرفت علمی دانش آموز دبستانی

بازی انگیزه یادگیری را ایجاد و توجه و علاقه فراگیرندگان را جلب می کند. از یکنواختی و کسالت باری محیط های یاددهی یادگیری می کاهد و جوی شاد و زنده را شکل می دهد. در برخی از بازی ها فراگیرندگان بدون این که خود احساس کنند به تمرین و تکرار مفاهیم یا مهارتهای دشوار می پردازند. مربیان با ایجاد ارتباطهای اجتماعی از طریق بازی ، علاوه بر آموزش مفاهیم شناختی ، به بعضی از اهداف آموزشی ، یادگیری عاطفی و نگرشی نیز دست می یابند. به علاوه، آموزگاران با شرکت دادن دانش آموزان در برنامه ریزی و تدارک وسایل لازم برای بازی می توانند به اهداف بیشتری نایل شوند. بازی آموزشی خوب می تواند ضمن ایجاد تفریح و هیجان برای فراگیرندگان، چگونگی ارزیابی مخاطرات، برخورد اتفاقها و مسائل جدید، تفکر منطقی و انجام تصمیم گیری ها را آموزش دهد.بازی باید چنان مهیج و جالب باشد که به تفکر و جست و جو نیاز داشته باشد و نتوان به راحتی به جواب آن دست یافت . بنابراین ، بازی نباید ساده، بی تحرک و بی هدف باشد . پیچیدگی و جذابیت آن باید در حدی باشد که توجه همه را جلب کند با توجه به سطح آگاهی و مهارت شاگرد و منطبق با موضوع درس انتخاب کند، زیرا شاگرد زمانی اعتماد به نفس لازم را دارا ست که مهارت کافی را به دست آورده باشدواگریک بازی خاصی رایک بار برای دانش آموزان مطرح کرده اید، باردیگر آن راارائه نکنید، آگاهی از انواع بازی ها ( جسمی ، تقلیدی ، نمایشی ، نمادی ، تخیلی ، آموزشی وسازنده سرگرم کننده ) و ایجاد موقعیت های مناسب برای یادگیری از طریق بازی ، در تعلیم و تربیت کودکان مفید است .

Keywords:

مهارت اجتماعی , خلاقیت , بازی , محیط بازی