تفاوت بین تحریک پذیری روانی و کنترل خشم در مادران کودکان مبتلا به اوتیسم و کم توان ذهنی

وجود کودک کم توان ذهنی در هر خانواده ساختار و سلامت روان اعضاء خانواده به ویژه والدین را تحت الشعاع قرار می دهد. کم توان ذهنی در برگیرنده دامنه گسترده ای از سطح عملکرد و تواناییهای یادگیری است و رشد ناقص ذهنی مهم ترین عامل محدودیت عملکرد فرد میباشد. در بررسی وضعیت ارائه دهندگان مراقبت در منزل مشخص شد که زنان بیشترین مسئولیت مراقبت را به عهده می گیرند و در ارائه این مسئولیت دچار فشار روحی پایداری میشوند به همین ترتیب استرس بیشتری را تجربه میکنند و نیاز به کمک بیشتری دارند و احساسهایی از قبیل درماندگی و خشم را گزارش میکنند خشم یکی از پدیده های روانشناختی است که نقش تعیین کننده ای را در زندگی فردی و اجتماعی ایفا میکند. از دیگر مشکلات این مادران تحریک روانی و تنیدگی روانی است که به صورت بیماری ای اضطرابی و افسردگی نمایان میشود بطوری که والدین اختلال روانی حس بی ارزشی و احساس گناه، عملکرد جسمی مختل و خستگی را تجربه میکنند. بنابراین در هر جامعه ای فقط وجود مراکز حمایتی آموزشی و توانبخشی برای کودکان کافی نیست، بلکه والدین آنها نیز به کمک و آموزش نیاز دارند. همه موارد ذکر شده فوق ناراحتی ها و فشار روانی مضاعف و مستمری را بر خانواده های کودکان کم توان ذهنی و اوتیسم به ویژه مادران آنها وارد می آورد و این امری است که توجه جدی متخصصان و مسئولان مربوط را میطلبد میتوان از دلایل ضرورت انجام این مقاله به بروز مشکلات و تحریک پذیریهای روحی و روانی به اشکال مختلف از جمله استرس و افسردگی در بین مادران کودک کم توان اشاره کرد. با توجه به تحقیقات پیشین و مباحث مطرح شده در بیان مسئله میتوان به اهمیت این مسئله بیشتر پی برد که این مادران به دلیل سپری کردن اوقات زیاد با فرزندان کم توان ذهنی و سایر درگیریهای روزمره نسبت به مادران دارای فرزند عادی هم بیشتر خشمگین میشوند و هم بیمار وجود مادر بیمار یا واکنش پذیر میتواند خانواده و در نهایت جامعه را تحت الشعاع قرار دهد.