راهکارهایی برای آموزش بهتر دانش آموزان دارای اختلال اوتیسم

اختلال اوتیسم ، اختلالی در دسته ی اختلالات طیفی است ؛ یعنی اختلالاتی که از فردی به فرد د یگر متفاوتاند. اوتیسم در لغت به معنای فرو رفتن در خود است و یکی از پر شدتترین اختلالاتی است که یک کودک می تواند آن را تجربه کند. کودکان اوتیستیک در طول سالهای اولیه ی زندگی خود، علائم و نشانگانی را بروز می دهند که از مهمترین عوامل در تشخیص اختلال اوتیسم در آنها است . اختلال اوت یسم به علت عوامل ژنتیکی یا محیطی قبل از تولد در کودک شکل می گیرد. این اختلال موجب می شود که مغز کودک مبتلا، دارای تفاوتهایی با کودکان عادی باشد که این امر ادامه ی فرایند رشد و رسش کودک را با مشکل مواجه می کند . اوتیسم ، نوعی اختلال طیفی است که ممکن است در کودک ی با شدت زیاد و شروع علائم فراوان همراه باشد اما در کودکی دیگر میزان علائم و نشانگان با شدت بسیار کم نشان داده شود و در نتیجه تشخیص این اختلال در کودک با وقفه انجام گیرد. کودکان ی اوتیستیک ، در توانمندی های خود با اشکالات فراوانی مواجه هستند؛ این اشکالات در حوزههای کلامی ، غیرکلامی ، اجتماعی و میانفردی و... ظاهر می شود و این کودکان الگوهای رفتاری خاصی را نیز از خود نشان می دهند و در یادگیری با مشکلات فراوانی دست و پنجه نرم می کنند. نظر به اهمیت موضوع مطرح شده و تاثیر اختلال اوتیسم بر حوزهی آموزش، به بررسی این اختلال پرداخته و در ادامه راهکارهایی برای بهبود وضعیت آموزشی این کودکان مطرح می کنیم . هدف از انجام این پژوهش ، بهبود وضعیت کودکان اوتیسم در حیطه ی تحصیلی است تا با آگاهی دقیق والدین و مراقبان، اطرافیان، مربیان و معلمان از این اختلال، امکانی برای رشد و شکوفایی این کودکان در حوزه ی تحصیلی و نیز حوزههایی که با استعداد آنان هماهنگ است ، فراهم شود. روش فعالیت در این پژوهش نیز، از نوع توصیفی است .

Keywords:

اختلال اوتیسم , آموزش , اختلال طیفی , فرمانپذیری , هوش و توانایی