تبیین اهمیت امید به تحصیلی و نقش خود پنداره در پیشرفت تحصیلی

در فرایند یاددهی - یادگیری ، نگرش مثبت افراد نسبت به قابلیت ها و توانایی های خود می تواند نقش بسیار مهمی در کیفیت و فعالیت های آموزشی آنها داشته باشد. اغلب دانش آموزانی که پیشرفت مطلوبی ندارند و پیوسته دچار افت تحصیلی می شوند، درباره استعدادهای تحصیلی و توانایی های یادگیری خود، تصویر ذهنی منفی و محدودکنندهای دارند، که بر اثر تعمیم بخشیدن به تجربیات قبلی و نحوه تربیت و آموزش در مراحل مختلف زندگی و در طی دوران تحصیل بوجود می آیند.استعداد وتوانایی فرد، به عنوان مهمترین عامل موفقیت در یادگیری و پیشرفت تحصیلی او می باشد، مورد سوال و تردید است . زیرا روانشناسان با توجه به تحقیقات زیادی که در موضوع تصور از خود و موفقیت تحصیلی انجام دادهاند، به این نتیجه رسیدهاند که نگرش و تصور دانش آموز نسبت به خودش، دامنه و میزان موفقیت او را در مدرسه و تحصیل آشکار می سازد. بنابراین اگر کسی در مدرسه موفق می شود، این وضعیت موجب تقویت خودپنداره مثبت در او می گردد. به گونه ای مشابه ، خودپنداره مثبت نیز دستیابی به انتظارات مثبت درباره چگونگی حصول موفقیت فردرا تسهیل می کند. براساس پژوهش های دیدگاه انسانگرایانه ، خودپنداره مثبت و پیشرفت تحصیلی به هم مربوط هستند. به عبارت دیگر خودپنداره جزء جدایی ناپذیر از جریان یادگیری و رشد دانش آموزان است . از این رو انسانگرایان تلاش می کنند که فضایی بر کلاس درس و برنامه های درسی حاکم سازند که تسهیل کننده دستیابی به خودپنداره مثبت باشد. تحقیقات نشان می دهد که به استثنای خانواده، مدرسه و معلمان احتمالا بیشترین تاثیر در نحوه نگرش دانش آموز به خویشتن را دارند.

Keywords:

امید به تحصیل , خود پنداره , پیشرفت تحصیلی , دانش آموز