نقش علم، فناوری و نوآوری در تغییر پارادایم به سوی توسعه پایدار

امروزه توجه فزاینده ای وجود دارد که علم، فن آوری و نوآوری می تواند توسعه جامع و پایدار را به روش های مختلف تشویق و ترغیب کند. برای اینکه علوم، فن آوری و نوآوری عامل توسعه پایدار باشد، مهم است که برنامه های توسعه به مردم متمرکز شوند و محیطی ایجاد شود تا قدرت علوم، فن آوری و نوآوری به عنوان کنترل و مهاری برای توسعه باشد. این بدان معنی است که کشورها و مناطق باید سیاست ها و برنامه های ملی و منطقه ای خود را در کنار توسعه برای علم، فن آوری و نوآوری داشته باشند. این امر به تولید، گسترش و استفاده از دانش و همچنین ترویج توسعه منجر شده و جذب تکنولوژی ها را که نه تنها در مجتمع های بزرگ تولید، بلکه در سطح پایه، شرکت های کوچک و متوسط تشویق می کند. این چارچوب ها نیاز به توجه ویژه به توسعه سرمایه انسانی است که یک بلوک اساسی در هر برنامه توسعه پایدار است و به مکانیسم مدیریت که مشارکت گسترده تر (به ویژه ترویج مشارکت گروه های آسیب پذیر مانند زنان، جوانان و مردم بومی) در تصمیم گیری در مسائل مرتبط با علم، فن آوری و نوآوری را تشویق می کند. این مقاله استدلال می کند که سیاست های علم، فن آوری و نوآوری نیاز به سیاست های عرضی و مقطعی است که پایه های ساختاری توسعه پایدار را ایجاد و پشتیبانی می کنند و از طریق بحث و گفت و گو، طیف گسترده ای از مشارکت کنندگان در توسعه را درگیر و شریک می کنند. همچنین روش هایی را بررسی می کند که یونسکو در این حوزه استراتژیک برای توسعه بکار می برد. این روش ها شامل طراحی، برنامه ریزی، نظارت و ارزیابی استراتژی ها و سیاست های ملی و منطقه ای در علم، فن آوری و نوآوری و همچنین ایجاد ظرفیت ملی و محلی و توسعه خط مشی های عمومی و گسترش مجامع ملی، منطقه ای و جهانی در مورد علم، فن آوری و نوآوری است.

Keywords:

علم , فناوری , نوآوری , توسعه , توسعه پایدار