مقایسه تحلیلی حقوقی عقد ضمان و حواله با تبدیل تعهد و انتقال تعهد

عقد ضمان و حواله اگرچه به نوعی حاوی انتقال دین می باشند اما این دو عقد دارای احکام و آثار خاص خود می باشند و با انتقال دین تفاوت های اساسی دارد. گاهی انتقال دین در اثر تراضی مدیون و شخصثالث به وجود می آید ولی عقد ضمان همیشه میان ضامن (شخص ثالث) و طلبکار واقع می شود و گاهممکن است مدیون اصلی هم دخالت داشته باشد. بنا بر نظر مشهور فقها و حقوق دانان در عقد ضمانتضمینات و وثائق از بین می رود، زیرا انتقال دین زمانی به صورت کامل محقق می شود که گریبان مدیونپیشین رها شود و از هر حیث ثالث به جای او بنشیند. بنابراین می توان ضمان را به قول بعضی از حقوقدانان انتقال دین خاص و اصلاح شده بدانیم. حواله نیز عقد معینی می باشد که برای انعقاد آن نیاز به سهطرف می باشد و محتال و محال علیه و محیل از اطراف قرارداد محسوب می شوند و بدون رضایت آنها عقدحواله منعقد نمی شود. در حالی که در انتقال دین گاهی قرارداد انتقال میان مدیون جدید و دائن منعقدمی شود و نیازی به رضایت مدیون سابق نیست. همچنین در عقد حواله تمام تضمینات و وثائق از بینمی رود در حالی که در انتقال دین چنین نیست. در انتقال طلب رضایت مدیون تاثیری در قرارداد ندارد وآگاهی او فقط برای نفوذ قرارداد در حقش ضروری است ولی در حواله قبول محال علیه یا همان مدیونبه عنوان یکی از ارکان عقد محسوب می شود. در خصوص تفاوت تبدیل تعهد به اعتبار تبدیل مدیون باعقد ضمان و حواله باید بگوییم در ضمان و حواله دینی که منتقل می شود همان دینی است که بر عهدهمدیون سابق بوده است در حالی که در تبدیل تعهد، تعهد سابق کاملا از بین می رود و تعهد جدیدیشکل می گیرد.

Keywords:

عقد ضمان , عقد حواله , انتقال تعهد.