مقایسه دیدگاه نظریه پردازان روان شناسی و علوم تربیتی در باب فلسفه تعلیم و تربیت

در علوم انسانی سعادت فردی متمایز از جامعه فرض نمی شود و مهار خوی سرکش، با تفسیر مفهوم انسانیت و کرامت و عدالت اجتماعی، با گذر از فردیت و استقرار در جوامع بشری، قابل توجیه است.. ماهیت روان و تجرد آن، از جمله مسائلی است که در فلسفه تعلیم و تربیت و روان شناسی مطالعه می شود. این گونه مباحث در فلسفه، به منزله ی مبانی نظری در شکل گیری نظریه های روان شناسی و علوم تربیتی ، به ویژه نظریه های یادگیری، تاثیر بسزایی داشته اند. فیلسوفان با سلاح اندیشه و به منظور دگرگون ساختن نظام اجتماعی با سنت ها و رسوم فرسوده ی کهن به مبارزه پرداخته، راه خوشبختی و رستگاری جامعه را در تغییر وضع موجود و پذیرفتن اندیشه های موثر و کارآمد دانسته اند. بدین جهت آنچه بیش از همه دست خوش تغییر و تحول واقع می گردد، نظام آموزشی و تربیتی جامعه است که در برنامه های مدارس تجلی می یابد و اصول و شیوه های جدید در اجرای برنامه های مربوط مطرح می شود. آشنائی با فعالیتهای فلسفی مانند تحلیل مفاهیم و افکار و ارزیابی نظریات، ،تفسیر حقایق و عقاید و چگونگی ارزشها برای معلم و شاگرد مفید می باشد.همچنین این فعالیتها برای کشف راه های تازه و تعلیم نظریات علمی سودمند می باشد. هدف این مقاله، مقایسه دیدگاه نظریه پردازان روان شناسی و علوم تربیتی در باب فلسفه تعلیم و تربیت است. در پایان، به تاثیرات مفید و ارزنده ای که مکاتب فلسفی بر نظام تعلیم و تربیت و عناصر آن داشته است، پرداخته می شود. روش به کار رفته در این تحقیق، توصیفی و تحلیلی است .

Keywords:

فلسفه تعلیم و تربیت , روان شناسی تربیتی , علوم تربیتی