بررسی معانی شراب و جایگاه آن در ادبیات عرفانی و غزلیات حافظ

ادبیات عرفانی یکی از گرایشات مهم و اساسی در ادبیات فارسی است که شرح و نظرات متفاوتی در رابطه با آن ارائهشده است اما یکی از مهم ترین ویژگی ها در این نوع ادبیات، بیان رمزگونه و دارای ابهام و تردید می باشد. شراب یکی ازمهم ترین نمادهاست و جایگاه ویژه ای در ادبیات عرفانی دارد. به همین منظور در این پژوهش با بیان مقدمه ای در رابطه باپیشینه ی لغوی و فرهنگی شراب و شرح بعد عرفانی آن، به مضمون سازی های انجام شده در دیدگاه حافظ که به دو شکلعمده شراب زمینی و آسمانی است، پرداخته شده است. هدف از این پژوهش، شرح معانی شراب و جایگاه آن در ادبیاتعرفانی و به طور اخص در غزلیات حافظ می باشد و وجه تمایز این بررسی و دستاورد آن، رسیدن به این نکته است کهگاهی در غزلیات حافظ، واژه شراب به صورت مستقیم به کار نرفته است و میتوان جلوهای از نمود آن را در غزلیات دیدکه این مسئله به طور منسجم مورد بررسی قرار نگرفته است. امید است تا با این تحقیق که برای گردآوری مطالب آن ازروش تحلیلی و کتابخانه ای استفاده شده است؛ گامی در راستای توسعه و فرهنگ فارسی برداشته باشیم.

Keywords:

آسمانی , حافظ , زمینی , شراب , عرفان