رابطه هوش اخلاقی و هوش اجتماعی با رضایت زناشویی

پدیده ازدواج، یک فرآیند اجتماعی است که نقش بسزایی در تداوم نسل بشر، تربیت اخلاقی و حتی شخصیت بخشی به مرد و زن دارد. ازدواج عامل بقای نسل بشر، و به فرموده خداوند متعال، سکون و آرامش همسران و تکامل بخش زن و مرد است و در صورتی که زن و مرد در انتخاب یکدیگر به عنوان همسر دقت کنند، علاوه بر جلوگیری از فروپاشی بنیان خانواده و پیشگیری از آسیب پذیری ازدواج، باعث استحکام بنیان خانواده و سعادت فرزندان خواهد شد. هدف این مقاله، بررسی رابطه بین هوش اخلاقی و هوش اجتماعی با رضایت زناشویی است. روش پژوهش حاضر به صورت توصیفی و همبستگی می باشد. جامعه پژوهش ما کلیه زنان متاهل شهرستان مشهد در سال ۱۴۰۰ می باشد که تعداد آنها ۱۶۵ نفر می باشد. روش نمونه گیری در این پژوهش به علت شرایط کرونا در دسترس میباشد. ابزار پژوهش پرسشنامه های رضایتمندی زناشویی افروز (۱۳۹۰)، پرسشنامه هوش اخلاقی اسلامی (۱۳۹۴) و پرسشنامه هوش اجتماعی ترومسو (۲۰۰۱) می باشد. داده های پژوهش با استفاده از روش همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد که بین هوش اخلاقی و رضایت زناشویی رابطه مثبت معناداری وجود دارد. به عبارت دیگر، هرچه افراد از هوش اخلاقی بالاتری برخوردار باشند، رضایت زناشویی بیشتری را تجربه می کنند. همچنین نتایج نشان داد که بین هوش اجتماعی و رضایت زناشویی رابطه معناداری وجود ندارد. همچنین بین هوش اخلاقی و هوش اجتماعی نیز رابطه معناداری وجود ندارد. نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که از بین متغیرهای پیشبین فقط هوش اخلاقی میتواند به طور معناداری رضایت زناشویی را پیش بینی نماید . نتایج تحقیق حاضر اهمیت هوش اخلاقی بر رضایت مندی زناشویی در زنان متاهل را آشکار ساخت و در برنامههای مشاوره قبل از ازدواج و مشاوره خانواده باید آنها را به عنوان یک عامل کلیدی در تعیین رضایت زناشویی در نظر گرفت.

Keywords:

هوش اخلاقی , هوش اجتماعی , رضایت زناشویی , زنان