اثربخشی زوج درمانی سیستمی- رفتاری بر افزایش صمیمیت زناشویی در زوجین ناسازگار

یک رابطه زناشویی صمیمی مستلزم آن است که زوجین یاد بگیرند با هم ارتباط برقرار کنند و در عین حال با هم متفاوت باشند. تعارض وقتی به وجود می آید که زوجین به دلیل همکاری و تصمیمات مشترکی که میگیرند درجات مختلفی از استقلال و همبستگی را نشان دهند. تعارض، درگیری، کشمکش های زناشویی، پیامدهای روانی و اجتماعی منفی زیادی را برای فرد، خانواده و جامعه به دنبال دارد. در این راستا، پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر زوج درمانی سیستمی- رفتاری بر افزایش صمیمیت زناشویی در زوجین ناسازگار صورت گرفت. روش پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زوجین ناسازگار مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر تبریز بود که از میان آن ها ۳۰ زوج به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. به گروه آزمایش، ۶ جلسه آموزش زوج درمانی سیستمی - رفتاری ارائه شد و برای گروه دوم هیچ آموزشی ارائه نگردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل کواریانس انجام گرفت. یافته ها نشان داد که اثربخشی زوج درمانی سیستمی- رفتاری بر افزایش صمیمیت زناشویی در زوجین ناسازگار در سطح ۰۱ / ۰ معنادار می باشد. بنابراین، میتوان نتیجه گرفت که زوج درمانی سیستمی- رفتاری موجب افزایش صمیمیت زناشویی در زوجین ناسازگار می شود.

Keywords:

زوج درمانی سیستمی- رفتاری , صمیمیت زناشویی , زوجین ناسازگار