بررسی تعلیم و تربیت و آموزش بر روابط سالم و مثبت نگر

تعلیم و تربیت و آموزش، نقشی اساسی در شکل گیری و ارتقای روابط سالم ایفا می کنند. از طریق آموزش می توان به افراد در هر سنی مهارت های لازم برای برقراری ارتباط موثر، حل تعارض، مدیریت احساسات، همدلی و ایجاد روابط سالم را آموزش داد. نوجوانی، دوره حساس رشد روانی – اجتماعی است و فرض بر آن است که افراد در دهه دوم زندگی خود در تلاش اند تا شخصیت پایداری به دست آورند، هویت خود را بشناسند، مکانیسم روابط اجتماعی و شخصی را تنظیم کنند و درنهایت با مشکلات رفتاری مختلف کنار بیایند. بیشتر روانشناسان معتقدند سال های نوجوانی بیشترین اهمیت را در رشد و پیشرفت هر انسانی دارند؛ زیرا نوجوانی مرحله انتقالی از کودکی به بزرگسالی است که با تغییرات کیفی در ابعاد زیستی، روانی و اجتماعی همراه است. همچنین، بیشتر نوجوانان از احساس تنهایی ناشی از تحریف های شناختی مانند افسانه شخصی آنهاست گله دارند؛ بنابراین، ثبات ذهنی در این دوره وجود ندارد و شایع ترین مشکلات رفتاری می تواند برای نوجوانان بروز پیدا کند. در این زمینه باید به تربیت وآموزش که راه حل بسیاری از مشکلات است اهمیت زیادی داد فرآیند تربیت، در اقتصاد، مدیریت، سیاست، جنگ، صلح، هنر، ادبیات، تکنولوژی، دانش های انسانی، روابط اجتماعی، رشد و تعالی درونی ترین ویژگی ها، خصلت های روحی و روانی انسان ها رخ می نماید و برآیندهای مستقیم دارد.

Keywords:

تعلیم , تربیت , آموزش , روابط سالم و مثبت نگر.