بررسی اصول آموزشی مبتنی بر درک طبیعت و تجربه گرایی در دانش آموزان

تجربه گرایی یکی از گرایش های اصلی در شناخت شناسی و نقطه مقابل عقل گرایی است. بر اساس این دیدگاه همه معرفت های بشری مستقیم یا غیرمستقیم برآمده از تجربه است. تجربه از منظر این دیگاه نه فقط ادراک حسی بلکه دریافتهایی مانند حافظه یا گواهی دیگران را هم در بر میگیرد. برمبنای نظریه مبناگرایی همه باورهای ما با واسطه استدلال نهایتا از منبعی به دست آمده اند که آن منبع نیاز به توجیه یا استدلال ندارد. تجربه گرایی که یکی از زیر مجموعه های مبناگرایی است تنها تجربه را به عنوان چنین منبعی بی نیاز از توجیه می دانند. تجربه گرایی با استفاده از حسیات در مقابل عقل گرایی می باشد.تجربیات عقلی از علم حصولی است و روش اثبات غیر حسی دارد.طبق نظر دکارت اگر همه حواس چند گانه ما از کار بیافتند ولی مغز هنوز بتواند فکر کند حتما ما وجود داریم پس تجربه این که ما می دانیم که هستیم از حواس چند گانه نیست و علم حصولی است. درک طبیعت روش شناختی مهم ترین ویژگی علم معاصر است که بر اساس آن شناخت و تبیین جهان طبیعی فقط از طریق علل طبیعی موجه است و استفاده از هرگونه امر ماورائی مانند خدا و فعل او در شناخت طبیعت ممنوع است. در حال حاضر این خصیصه به عنوان یک قالب و ابرپارادایم برای علم مدرن شناخته می شود. بر اساس این ابرپارادایم، هر فعالیت معرفتی که بخواهد شایسته عنوان علم شود، باید این روش را رعایت کند. در این تحقیق به بررسی اصول آموزشی مبتنی بر درک طبیعت و تجربه گرایی در دانش آموزان پرداخته می شود.

Keywords:

تجربه , طبیعت , تجربه گرایی , رشد , آموزش , محیط آموزشی , یادگیرنده