افزایش خودگردانی تحصیلی در دانش آموزان با بهره گیری از خودکارآمدی جمعی معلمان

خودگردانی تحصیلی دانش آموزان و بررسی عوامل موثر بر آن موضوع مهمی است که بخشی از تحقیقات حوزه علوم تربیتی و روانشناسی را به خود اختصاص داده است. در مورد رویکردهای مختلف در رابطه با عوامل تاثیر گذار بر خودگردانی تحصیلی دانش آموزان نقش باورهای خودکارآمدی معلمان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. باورهای خودکارآمدی معلم، مبتنی بر دو قضاوت مرتبط به هم، می باشند: ارزیابی وظایف مورد نیاز برای تدریس و ارزیابی توانمندی های شخصی معلم در ارتباط با آن وظایف. ارزیابی وظایف مورد نیاز برای تدریس، باورهای یک معلم در خصوص متغیرهای موردنیاز برای تدریس است که در بیرون از وی قرار دارند. این متغیرها شامل متغیرهای مربوط به بافت مدرسه از قبیل جو مدرسه، خودکارآمدی جمعی و ... می باشند. خودکارآمدی معلم باید عالوه بر عملکردهای معلم، به افراد درون این سیستمها )دانشآموزان، همکاران و مدیر( نیز ربط پیدا کند. معلم در کالس به عنوان یک مربی، عالوه بر وظیفهی ارائهی اطالعات به دانشآموزان، وظیفهی برقراری روابط رسمی و غیررسمی با آنها را به عهده دارد؛ از طرفی وی به عنوان یک شخص سازمانی، درگیر انجام وظایف وابسته به سازمان و نیز توسعهی روابط مثبت با همکاران و مدیر است و می تواند بر میزان خودگردانی تحصیل دانش آموزان موثر باشد. در نهایت می توان گفت که مفهوم خودکارآمدی نشان می دهد که کارمندان باید دارای اعتماد به نفس بالا باشند و تلاش لازم را برای موفقیت در مواجهه با کارهای چالش برانگیز انجام بدهند و لذا می توان انتظار داشت معلمانی که با این شیوه سرکلاس درس حاضر شوند، این ویژگی ها را در دانش آموزان خود تقویت نمایند و همین امر مصداق بارز افزایش خودگردانی تحصیلی در دانش اموزان خواهد بود.

Keywords:

خودگردانی تحصیلی , خودکارآمدی جمعی , معلمان