اثر بخشی اموزش مثبت اندیشی بر اشتیاق تحصیلی و رشد اجتماعی دانش اموزان

مقاله حاضر از نوع توصیفی است که با توجه به منابع کتابخانه ای و گردآوری نظرات صاحبنظران به رشته تحریر در آمده است. هدف از نگارش این مقاله بررسی اثربخشی آموزش مثبت اندیشی بر اشتیاق تحصیلی و رشد اجتماعی دانش آموزان را نشان می دهد. به نظر میرسد که بسیاری از دانش آموزان به دلیل داشتن افکار بدبینانه و منفی ناسازگارانه و غیر منطقی نسبت به آینده خودشان ناامید هستند و خطر ابتلا به مسائل روانی مانند افسردگی بیش از پیش سلامت آنها را تهدید می.کند جمعیت چشمگیری از دانش آموزان نسبت به مشکلاتشان نگاهی مبالغه آمیز و آشفته کننده دارند و خودشان را فردی می پندارند که هیچ کنترلی بر محیط یا رفتارهای مخرب خود ندارد. همه اینها منجر به کمبود انگیزش در میان دانش آموزان شده است. پژوهشهای گوناگون نشان دادند که انگیزش پیشرفت دانش آموزان را می توان با بهره گیری از راهبردهایی افزایش داد آموزش مهارتهای خوش بینی و مثبت اندیشی میتواند در حل بسیاری از مسائل و مشکلات ناشی از منبع کنترل به انسانها کمک کند و نگرش مثبت به مسائل روزمرهآن طور که مارتین سلیگمن پدر روان شناسی مثبت نگر میگوید این روانشناسی، روان شناسی قرن بیست و یکم است؛ علمی که به جای توجه به ناتوانیها و ضعفهای بشری، روی تواناییهای انسان متمرکز شده است؛ تواناییهایی مانند شاد زیستن لذت بردن قدرت حل مساله و خوش بینی. اگرچه همان طور که مارتین سلیگمن میگوید میشود ریشه روان شناسی مثبت نگر را در اظهارات روانشناسان قرن بیستم هم دید، اما نخستین کسی که این مباحث را به شیوه علمی مطرح کرد «سلیگمن» بود. پیش از او روان شناسان انسانگرایی مانند راجرز و مازلو هم کم و بیش چنین دیدی به انسانها داشتند (سلیگمن، ۲۰۰۰؛ ترجمه داورپناه، ۱۳۸۳).

Keywords:

اثربخشی , مثبت اندیشی , اشتیاق تحصیلی , رشد اجتماعی , دانش آموز