اثربخشی بازی درمانی کودک محور به شیوه گروهی مبتنی بر رویکرد شناختی بر قابلیت اجتماعی دانش آموزان پیش دبستانی

زمینه و هدف: در هر جامعه، سلامت کودکان و نوجوانان و بهداشت روانی آن ها از اهمیت ویژه ای برخوردار است تا از نظر روانی و جسمی سالم بوده و بتوانند نقش اجتماعی خود را بهتر ایفا کنند. در این ارتباط پژوهش حاضر بررسی اثربخشی بازی درمانی کودک محور به شیوه ی گروهی مبتنی بر رویکرد شناختی بر قابلیت اجتماعی بود. روش: روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه کودکان پیش دبستانی شهر تهران در سال تحصیلی ۱۳۹۸-۱۳۹۷بود. حجم نمونه شامل ۳۰ کودک ۵-۶ ساله بودند که با روش نمونه گیری در دسترس از دو کلاس یک مدرسه انتخاب شده بودند و به طور تصادفی در گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گروه گواه (۱۵ نفر) جایگزین شدند. شرکت کنندگان گروه آزمایش، ۸ جلسه آموزش بازی درمانی کودک محور به شیوه ی گروهی به مدت ۳۰ دقیقه را دریافت نمودند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه قابلیت اجتماعی فلنر، لیس و فیلیپس (۱۹۹۰) استفاده شد. داده ها با روش آماری کوواریانس چندمتغیری مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته ها: یافته ها نشان داد که آموزش بازی درمانی گروهی توانسته است به طور معناداری در افزایش قابلیت اجتماعی و مولفه های آن تاثیرگذار باشد. نتیجه گیری: بنابراین، می توان نتیجه گرفت که آموزش بازی درمانی کودک محور به شیوه ی گروهی مبتنی بر رویکرد شناختی در افزایش قابلیت اجتماعی و مولفه های آن اثربخش است.

Keywords:

بازی درمانی گروهی , قابلیت اجتماعی , دانش آموزان.