اثربخشی درمان والدگری ذهن آگاهانه بر دشواری در تنظیم هیجان، فراوالدگری و تنیدگی والدینی مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی درمان والدگری ذهن آگاهانه بر دشواری در تنظیم هیجان، فراوالدگری و تنیدگی والدینی مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بود. در این پژوهش از طرح آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. با استفاده از نمونهگیری داوطلبانه از بین مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم مراجعه کننده به انجمن حمایت از کودکان اوتیسم شهر اهواز در سال ۱۳۹۹ تعداد ۳۰ مادر انتخاب شدند. سپس به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه(هر گروه ۱۵ نفر) گمارده شدند. گروه آزمایش طی ۸ جلسه ۶۰ دقیقه ای تحت مداخله والدگری ذهن آگاهانه مبتنی بر بوگلز و رستیفو(۲۰۱۴) قرار گرفت، اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های دشواری در تنظیم هیجان گراتز و رومر(۲۰۰۴)، فراوالدگری هاوک و هولدن(۲۰۰۶) و تنیدگی والدینی آبدین(۱۹۹۵) بودند. دادهها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد گروه آزمایش و کنترل از لحاظ متغیرهای دشواری در تنظیم هیجان، فراوالدگری و تنیدگی والدینی تفاوت معنیداری با یکدیگر دارند. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که درمان والدگری ذهن آگاهانه میتواند بر دشواری در تنظیم هیجان، فراوالدگری و تنیدگی والدینی مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم موثر باشد.

Keywords:

والدگری ذهن آگاهانه , دشواری در تنظیم هیجان , فراوالدگری , تنیدگی والدینی و اختلال طیف اوتیسم