ارزیابی عملکرد و اجزای عملکرد خردل سیاه (Brassica nigra L.) و باقلا (Vicia faba) در شرایط کشت مخلوط تحت کاربرد کودهای زیسیتی و شیمیایی

کشت مخلوط یکی از روشهای سازگار با محیط است که به منظور بهبود مصرف منابع و کنترل علف های هرز مورد استفاده قرار می گیرد. به منظور تحقیق اثر کشت مخلوط روی عملکرد خردل سیاه و باقلا، آزمایشی براین اساس به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با ۳ تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز در سال ۱۳۹۶ به مورد اجرا گذاشته شد. تیمارها شامل : در این آزمایش الگوهای مختلف کشت خالص و مخلوط شامل : ۱- کشت خالص باقلا، ۲- کشت خالص خردل سیاه، ۳- کشت مخلوط افزایشی با نسبت ۵۰ درصد خردل سیاه و تراکم مطلوب تک کشتی باقلا و ۴- کشت مخلوط افزایشی با تراکم مطلوب دو گونه در تک کشتی می باشد.کود نیز در چهار سطح شامل : ۱- شاهد (عدم کاربرد کود)، ۲- کودهای زیستی (ازتو بارور ۱ و فسفات بارور ۲)، ۳- کودهای زیستی + ۵۰ درصد کود شیمیایی اوره و ۴- کودهای زیستی + ۱۰۰ درصد کود شیمیایی اوره می باشد. کود شیمیایی مورداستفاده نیز شامل کود اوره (حاوی ۴۶% نیتروژن) به میزان ۱۵۰ کیلوگرم در هکتار به روش نواری می باشد. کودهای زیستی مورداستفاده شامل ازتو بارور ۱ و بارور ۲ است که به ترتیب حاوی باکتری های تثبیت کننده نیتروژن و حل کننده فسفات می باشد. نتایج نشان داد که اثر الگوهای مختلف کشت و کود دهی بر روی تعداد نیام در بوته ، تعداد دانه در بوته ، وزن هزار دانه و عملکرد دانه در واحد سطح معنی دار شد اما بر روی ارتفاع بوته تفاوت معنی داری نشان نداد. حداکثر عملکرد دانه در واحد سطح در باقلا در کشت خالص باقلا بیشتر از الگوهای کشت مخلوط بود. همچنین ، بیشترین عملکرد دانه خردل سیاه در الگوی کشت مخلوط ۵۰ درصدی دو گیاه و در اثر کاربرد کودهای زیستی و شیمیایی بصورت تلفیقی به دست آمد. بنابراین با ملاحظه عملکرد بالای دانه خردل سیاه در تیمار کشت مخلوط با باقلا با نسبت برابر ۵۰ درصد می تواند در شرایط آب و هوایی منطقه مورد توجه قرار گیرد.