تحلیل عکس های ثبت شده از بنای شیخ احمد جامی با تاکید بر ویژگی های معماری ایرانی

مجموعه آرامگاهی شیخ احمد جام، در زمره آثار فاخر معماری ایرانی در طول زمان یکی از کانون های عمده عرفان و تصوف در شرق ایران و سرزمین خراسان بوده است . این اهمیت در طول زمان مرهون الهام بخشی شیخ جام و بازماندگانش بوده که نقش مهمی در رونق بناهای آن به ویژه در قرن ۸ هجری/ سده ۱۴ و مقارن با حاکمان ایلخانی داشته اند. با وجود جایگاه تاریخی ، تاکنون بسیاری از ویژگی های معمارانه در این مجموعه ، در ارتباط با بزرگان عرفان ناشناخته و مغفول مانده است . از جمله این ابنیه در مزار شیخ احمد جام، مسجد جامع قدیم یا مسجد عتیق از آثار معماری قرن هشتم هجری است که بنابر متون بانی آن »خواجه رضی الدین « بوده؛ اما تاکنون بررسی های کافی در زمینه شناخت تاریخی ، گونه شناسی معماری و مطالعات جامع روی این بنا صورت نگرفته است . تحلیل جامعی نیز در زمینه عکاسی از این بنا به طور کامل صورت نگرفته است که در این مقاله نقد و تحلیل آن مورد بررسی قرار گرفت . هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی الگوهای معماری و مطالعه آرایه های آن و تحلیل جامع از نگاه عکاسانه به بنا، با بهره گیری از اسناد و شواهد قبل و بعد از مرمت و بازسازی عناصر، از دیدگاه باستان شناسی و عکاسی ، برای شناخت الگوهای ساختاری این بنا موثر بوده است .

Keywords:

عکاسی , بنای شیخ احمد جامی , رویکرد معماری , نگاه عکاسانه