بکارگیری رویکرد دانش آموز محور در آموزش و نقش آن در افزایش خلاقیت در دانش آموزان

تدریس تنها فعالیت معلم در کلاس درس نیست، بلکه فعالیتی دو جانبه از طرف معلم و دانش آموزان است که در جریان آن بین دانش آموزان با یکدیگر و معلم تعامل وجود دارد. روش تدریس را می توان به دو گروه عمده تقسیم کرد: روش های تدریس فعال و روش های تدریس غیر فعال . در روش تدریس غیر فعال، فقط معلم نقش فعالی را در جریان تدریس بر عهده دارد و مطالبی را که از قبل تعیین شده است به طور شفاهی در کلاس بیان می کند و دانش آموزان در این میان واکنش چندانی از خود نشان نمی دهند. به عبارت دیگر، دانش آموزان برای مدرسه هستند نه مدرسه برای دانش آموزان. تدریس سنتی فقط وظیفه خود را این می داند که حافظه کودک را از معلومات انباشته سازد و آن را به زیور علم بیاراید و با افکار بزرگ زینت بخشد. بنابراین خلاقیت فقط جای اندکی در آموزش سنتی دارد؛ زیرا آموزش سنتی کسب مهارت خواندن و نوشتن مهم است و ارائه مفاهیم به صورت شفاهی از طرف معلم و تکرار و حفظ کردن و پس دادن مطالب توسط شاگردان انجام می شود. بنابراین ذهن شاگردان با جزئیات شتاب زده و نا مربوط انباشته می شود و آن ها از یادگیری مطالب مهم درسی و قابل فهم محروم می گردند و تلاشی برای پاسخ های چالش برانگیز وجود ندارد. شیوه های آموزش سنتی دانش آموزان را با روش های شناختی که مرتبط با دنیای فردا است همراه نمی کند و چنین تدریس مناسبی همراه با عدم طرح موضوعات بحث برانگیز، محیط آموزشی ملالی-آوری ایجاد می کند. در مقابل روشهای تدریس دانش آموزمحور با تمرکز بر نقش فعال دانش آموزان در فرآیند یادگیری، توانایی های تفکری آنها را تقویت می کنند. این روشها به دانش آموزان امکان می دهند تا درک عمیق تری از مفاهیم آموزشی داشته باشند و توانمندیهای تفکری خود را بهبود بخشند. همچنین ، این روشها تاثیرات مثبتی بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان داشته و آنها را برای مواجهه با چالش های تحصیلی آماده می سازند.

Keywords:

دانش آموز محور , آموزش , تدریس , خلاقیت , دانش آموزان