نقش میانجی گری خود شفقت ورزی در رابطه بین تاب آوری و خودشناسی انسجامی دانش آموزان

تاب آوری نوجوانان در محیط آموزشی را به عنوان احتمال موفقیت بسیار بالا در مدرسه و سایر مواقع زندگی با وجود مصائب و دشواریهای موجود در محیط می دانند که چرا و چگونه یادگیرندگان در طول مسیر تکالیف خود را انجام می دهند، چقدر به توانایی خود برای انجام کار اطمینان دارند و توانایی آنان برای حل کردن مشکلات پیش از رو به رو شدن و پس از مواجهه با ان چگونه است روش تحقیق حاضر از لحاظ هدف کاربردی، از لحاظ روش اجرا همیستگی و از لحاظ جمع آوری داده ها پیمایشی می باشد. جامعه آماری در این پژوهش شامل دانش آموزان پسر مدارس دولتی مقطع متوسطه اول مناطق ۱ و ۲ و ۳ شهر تهران می باشد که در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ مشغول به تحصیل بودند. در منطقه یک شهر تهران تعداد ۲۵ مدرسه ، در منطقه دو ۹مدرسه و در منطقه سه ۵ مدرسه دوره اول دولتی وجود دارد. تعداد کل دانش آموزان در این مدارس ۳۸۰۰ نفر می باشند. ابزار پژوهش شامل مقیاس خودشناسی انسجامی قربانی و همکاران (۲۰۰۳)؛ مقیاس خودشفقت ورزی نف (۲۰۰۳) و مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) بود. داده های پژوهش حاضر با استفاده از روش مدلیابی معادلات ساختاری تحلیل شدند. نتایج پژوهش حاضر نشان داد خودشناسی انسجامی با تاب آوری رابطه مستقیم و معنادار دارد. خودشفقت ورزی با تاب آوری رابطه مستقیم و معنادار دارد. خودشفقت ورزی در رابطه بین خودشناسی انسجامی با تاب آوری در دانش آموزان نقش میانجی گر دارد.

Keywords:

نوجوانان , خودشفقت ورزی , خودشناسی , تاب آوری