اثربخشی درمان حالت ایگو ( خود ) مبتنی بر هیپنوتیزم در افزایش تاب آوری بزرگسالان مبتلا به ترومای پیچیده

همانطور که درمان تروماهای پیچیده سخت تر می باشد، لایه برداری از لایه های خودشناسی و مواجه با کودک درون توسط هیپنوز اجتناب ناپذیر می شود. کودک درونی خاطرات و احساسات آسیب های گذشته را در خود نگه می دارد، که اغلب به روش هایی تجلی می یابند که می توانند برای بازماندگان تروما گیج کننده و طاقت فرسا باشد و از تاب آوری آنها بکاهد. هدف این مقاله بررسی اثربخشی درمان حالت خود در افزایش تاب آوری افراد با تروماهای پیچیده می باشد. در این پژوهش از روش تحقیق نیمه تجربی شامل طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. شرکت کنندگان در این پژوهش ۳۰ زن با گروه سنی ۱۸ تا ۶۰ سال معتاد مستقر در کمپ ترک اعتیاد شهر تهران میباشند که بعد از توضیح روش درمانی و هدف پژوهش فرم خودگزارشی ACE-IQو آزمون تاب آوری (CD-RIS) بین تمامی داوطلبانی که مایل به شرکت در این کار بودند توزیع شد که پس از بررسی نتایج، ۳۰ زن که ترومای رابطه ای و پیچیده بالاتری از خود نشان دادند، به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه شاهد و گواه قرار گرفتند. پس از دو ماه و هشت جلسه درمانی مجدد از هر دو گروه آزمون ACE-IQ و آزمون تاب آوری (CD-RIS) گرفته شد و داده ها با کواریانس تحلیل شدند و نتایج نشان دادند که روش درمانی حالت خود نتایج بسیار مثبتی در افزایش تاب آوری گروه آزموده نسبت به گروه گواه داشته و درمان خوبی برای تروماهای پیچیده میباشد البته چون این درمان تنها بر روی زنان انجام شده بنابراین باید دقت لازم را در استناددهی به عموم جامعه لحاظ کرد.

Keywords:

درمان حالت ایگو , هیپنوتیزم , تاب آوری , ترومای پیچیده.