بررسی تاثیر نگرش به دعا، آداب دعا کردن و تجربه قبلی دعا در کاهش اضطراب نوجوانان دختر و پسر مدارس متوسطه اول شهرستان محمودآباد

پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان تاثیر نگرش به دعا، آداب دعا کردن و تجربه قبلی دعا در کاهش اضطراب نوجوانان دختر و پسر مدارس متوسطه اول شهرستان محمودآباد انجام شد. این پژوهش از لحاظ هدف، پژوهش کاربردی و از نظر شیوه گردآوری و تحلیل اطلاعات، توصیفی و از نوع همبستگی است. برای پاسخ به سوالات مطرح شده از پرسشنامه دعای آلیسون و پرسشنامه اضطراب بک استفاده شده است. جامعه ی آماری این تحقیق شامل کلیه ی نوجوانان دختر و پسر مدارس متوسطه اول شهرستان محمودآباد در سال تحصیلی ۹۷-۹۶ به تعداد ۲۹۱۳ نفر (۱۱۸۴ پسر و ۱۷۲۹ دختر) می باشد که از جامعه مذکور، نمونه ای به حجم ۳۴۱ نفر (۱۳۹ پسر و ۲۰۲ دختر) به روش تصادفی طبقه ای انتخاب شد. برای تجزیه و تحلیل کمی اطلاعات از نرم افزار آماری SPSS ۲۲ استفاده شد. ادعای نرمال بودن توزیع های مربوطه توسط آزمون کولموگوروف- اسمیرنوف (K. S) مورد پذیرش قرار گرفت. جهت آزمون فرضیه های پژوهش از آزمون های آماری رگرسیون، t دو نمونه مستقل و تحلیل واریانس(ANOVA) استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد نگرش به دعا، آداب دعا کردن و تجربه قبلی دعا در کاهش اضطراب نوجوانان دختر و پسر نقش دارد. بر این اساس تاثیر هر یک از مولفه های آداب دعا کردن، تجربه قبلی دعا و نگرش نسبت به دعا در کاهش اضطراب نوجوانان، نیز مورد مطالعه قرار گرفت که نتایج به دست آمده از تاثیر متغیرهای مذکور بر کاهش اضطراب دانش آموزان حکایت دارد.

Keywords:

دعا , نیایش , اضطراب , نوجوانان , مدارس متوسطه