اثر منابع طبیعی تجدیدناپذیر بر کیفیت تنظیم گری و رشد اقتصادی ایران

هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر تجربی منابع طبیعی تجدیدناپذیر بر کیفیت تنظیم گری و رشد اقتصادی ایران به عنوان یک اقتصاد غنی از منابع طبیعی برای دوره زمانی ۱۳۷۶-۱۴۰۰ است. برای نیل به این هدف، الگویی شامل تابع تولید، تغییرات کیفیت تنظیم گری و ایجاد تکنولوژی جدید و با فرض توزیع نیروی کار مولد در این سه بخش اقتصادی طراحی شده است. نتایج بیانگر اثر منفی و مستقل منابع طبیعی تجدیدناپذیر بر رشد اقتصادی بوده به طوری که کشش تولید نسبت به منابع مذکور ۰۴۳/۰- درصد است. همچنین کشش تولید نسبت به کیفیت تنظیم گری ۱۰/۰ برآورد شده که درنتیجه بهبود در کیفیت تنظیم گری موجب افزایش تولید شده است. اثر منابع طبیعی تجدیدناپذیر بر تغییرات در کیفیت تنظیم گری از لحاظ آماری بی معنی شد؛ اما اثر تولید ناخالص داخلی سرانه بر تغییرات در کیفیت تنظیم گری مثبت بوده است؛ بنابراین، کیفیت تنظیم گری و رشد اقتصادی به طور متقابل بر یکدیگر موثرند. بر اساس این یافتهها توصیه میشود که سیاستگذاران بایستی هم زمان بر حل مسائل نهادی و غیرنهادی نفرین منابع متمرکز باشند.

Keywords:

Non-renewable natural resources , Regulatory quality , Economic growth , Iran , منابع طبیعی تجدیدناپذیر , کیفیت تنظیم گری , رشد اقتصادی , ایران