آموزه های زردشتی درباره شیوه قربانی حیوانات در دوره ساسانی

قربانی کردن، به عنوان بخشی از آیین های دینی و اسطوره ای در میان اقوام و تمدن های باستانی مرسوم بوده و در گذر زمان دستخوش تحولاتی شده است. تغییرات پدیدآمده در این آیین، در حوزه انگیزه قربانی کننده بنا به ماهیت خود، کمتر دستخوش تغییر و تحول شده و عمده تغییرات صورت گرفته، در حوزه عملی و چگونگی اجرای قربانی کردن رخ داده است. در دوره ساسانی و بر اساس آموزه های زردشتی مراسم قربانی طی تشریفات خاص و با شیوه های مختلف برگزار می شده است. سوال اصلی این پژوهش این است که شیوه قربانی حیوانات از دیدگاه زردشتیان در دوره ساسانی چگونه بوده است. شیوه هایی که بررسی آن ها برداشت های متفاوتی از نگرش زردشت به قربانی را ارائه می دهد. این نوشتار به روش توصیفی-تحلیلی، مطالعات کتابخانه ای، منابع نوشتاری کهن و آثار محققان مطالعات زردشتی تدوین شده است. بررسی ها نشان می دهد شیوه قربانی حیوانات در دوره ساسانی به شکل ضربه زدن به گردن حیوان، بیهوش کردن و استفاده از کارد تیز بوده است. دلیل تفاوت شیوه اجرای آیین ها، وجود اقوامی با فرهنگ های مختلف و برداشت های متفاوت از آموزه های زردشتی است. زردشت با افراط در انجام قربانی و حرکات خشونت آمیز علیه حیوانات به هنگام مراسم قربانی مخالفت کرده است. با وجود این، سنت قربانی به دلیل قداست و دیرینگی در باورهای رایج در عصر ساسانی نیز تداوم داشته، ولی شیوه های اجرای آن به مرور زمان تغییراتی یافته است؛ به گونه ای که تا امروز نیز در جامعه زردشتیان مرسوم است.

Keywords:

ساسانی , قربانی حیوانات , آیین زردشت , شیوه های قربانی کردن