اثربخشی بازی درمانی در بهبود حافظه ی دیداری و شنیداری کودکان دارای اختلال یادگیری در نوشتن ( دیسگرافیا)

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی بازی درمانی در بهبود حافظه ی دیداری و شنیداری کودکان دارای اختلال یادگیری در نوشتن ( دیسگرافیا) بود. این پژوهش نیمه آزمایشی که به صورت پیش آزمون و پس آزمون در دو گروه آزمایش و کنترل انجام شد. جامعه آماری پژوهش کلیه دانش آموزان دبستانی دارای اختلال یادگیری در نوشتن ( دیسگرافیا) در شهرستان ملایر بود که تعداد آنها در ۲۱۷ نفر برآورد گردید. در این پژوهش از میان افراد جامعه ۳۰ نفر دانش آموز که دارای اختلال یادگیری از نوع نوشتاری داشتند، به صورت در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۱۵ نفر) قرار گرفتند. که در گروه آزمایش متغییر مستقل (بازی درمانی) اعمال و در گروه کنترل اعمال نگردید. برای سنجش حافظه شنیداری از پرسسشنامه حافظه وکسلر (WMS)، حافظه دیداری پرسشنامه حافظه دیداری بنتون (BVRT) و برای اختلال یادگیری نوشتاری از پرسشنامه مشکلات یادگیری نوشتاری کلورادو ویلکات و همکاران (CLDQ) مورد استفاده قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها در دو بخش توصیفی و استنباطی صورت گرفت در بخش توصیفی از فراوانی، درصد فراوانی، میانگین و انحراف معیار و در بخش توصیفی از آزمون های نرمالیته، تحلیل کواریانس یک راهه (آنکوا) و تحلیل کواریانس چندمتغیری (مانکوا) استفاده شد. نتایج نشان داد که بازی درمانی در بهبود حافظه ی دیداری و شنیداری کودکان دارای اختلال یادگیری در نوشتن (دیسگرافیا) اثر بخش است و می تواند حافظه دیداری و شنیداری این کودکان را تقویت نماید

Keywords:

بازی درمانی , حافظه ی دیداری , حافظه شنیداری , کودکان , اختلال یادگیری , دیسگرافیا