نقش آموزگار در اجرای رویکرد مبتنی بر دانش آموز در مدارس ابتدایی

نظام آموزشی هر جامعه ای به عنوان یکی از ارکان اصلی توسعه و پیشرفت آن جامعه محسوب می شود. در این راستا، نقش آموزگار به عنوان یکی از عوامل کلیدی در تحقق اهداف آموزشی و تربیتی اهمیت ویژه ای دارد. در دهه های اخیر، رویکردهای آموزشی متعددی مطرح شده اند که هر یک به نوبه خود سعی در بهبود فرایند یادگیری داشته اند. یکی از این رویکردها، رویکرد مبتنی بر دانش آموز است که در آن، تاکید بر فعال سازی و مشارکت دانش آموزان در فرایند یادگیری دارد. در نظام آموزشی سنتی، آموزگار به عنوان محور اصلی فرایند یادگیری شناخته می شود و دانش آموزان نقش منفعلانه ای دارند. اما با توجه به تغییرات و تحولات جهانی و نیازهای نوین آموزشی، رویکرد مبتنی بر دانش آموز به عنوان یک روش نوین و کارآمد مطرح شده است. در این رویکرد، آموزگار نقش هدایتگر و تسهیل کننده را ایفا می کند و دانش آموزان به عنوان محور اصلی فرایند یادگیری شناخته می شوند. اهمیت رویکرد مبتنی بر دانش آموز در این است که باعث افزایش انگیزه و علاقه دانش آموزان به یادگیری می شود. این رویکرد به دانش آموزان اجازه می دهد تا با استفاده از روش های مختلف یادگیری، تجربیات خود را بهبود بخشند و به طور فعال در فرایند یادگیری مشارکت کنند. ضرورت این تحقیق از آن جهت است که شناخت و تحلیل نقش آموزگار در اجرای موفق این رویکرد می تواند به بهبود کیفیت آموزشی و تربیتی در مدارس ابتدایی کمک کند و راهکارهایی برای ارتقای سطح آموزش ارائه دهد. این مقاله به بررسی نقش آموزگار در اجرای رویکرد مبتنی بر دانش آموز در مدارس ابتدایی می پردازد. هدف اصلی این تحقیق تحلیل و بررسی چگونگی تاثیرگذاری آموزگار در ایجاد و تقویت محیطی یادگیری که در آن دانش آموزان به عنوان محور اصلی فرایند یادگیری شناخته می شوند، می باشد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که آموزگاران نقش حیاتی در اجرای موفق این رویکرد دارند و با ایجاد فضایی تعاملی و حمایتی، می توانند به بهبود کیفیت آموزشی و تربیتی کمک کنند.

Keywords:

اثربخشی یادگیری , محیط آموزشی , یادگیری مبتنی بر دانش آموز , آموزگار