ارتباط مهارت های اجتماعی با رشد اجتماعی و کمیت و کیفیت رفتارهای اجتماعی در دانش آموزان

توانایی فرد از نظر کنار آمدن با دیگران و انجام رفتارهای اجتماعی مطلوب، میزان محبوبیت او را میان همسالان و نزد معلمان، والدین و دیگر بزرگسالان مشخص می کند. میزان توانایی فرد در مهارت های اجتماعی به طور مستقیم به رشد اجتماعی فرد و کمیت و کیفیت رفتارهای اجتماعی مطلوبی که از خود نشان می دهد، مربوط می شود. دانش آموزی که مهارت های اجتماعی لازم را کسب کرده است، دانش آموزی است که می تواند به خوبی با محیطش سازش کند و یا اینکه می تواند از طریق برقرار کردن ارتباط با دیگران از موقعیت های تعارض آمیز کلامی و فیزیکی اجتناب کند. این گونه دانش آموزان، رفتارهایی از خود نشان می دهند که منجر به پیامدهای مثبت روانی-اجتماعی، نظیر پذیرش توسط همسالان و رابطه موثر با دیگران می شود. از سوی دیگر، کسانی که مهارت های اجتماعی لازم را کسب نکرده اند، اغلب به اختلال های رفتاری مبتلا می شوند، از طرف همسالان پذیرفته نمی شوند، در میان همسالان و بزرگسالان محبوب نیستند و با معلم و یا سایر افراد حرفه ای به خوبی کنار نمی آیند. طبق نظرماتسون وبویسجولی (۲۰۰۸)، فقدان مهارت های اجتماعی مانع بزرگ زندگی مستقل و مرتبط با ناتوانایی های ذهنی است و ویژگی افرادی می باشد که ناتوانایی های رشدی دارند. به ویژه کمبود مهارت های اجتماعی برای تشخیص افرادی که دردامنه مرزی ناتوانایی های ذهنی قراردارند ضروری می باشد درسال های اخیرتوجه زیادی به مبحث تعامل اجتماعی شده است. چرا که بررسی های متعدد نشان می دهد که کمبود مهارت های اجتماعی تاثیرمنفی برکارکردتحصیلی دانش آموزان دارد در روابط بین فردی وحوزه های رفتاری-عاطفی مشکل ایجاد می کند، مشکلات یادگیری را تشدید می کند، مانع پیشرفت کودک شده وسرانجام منجربه عواقب نامطلوب دردوران تحصیل می شود.

Keywords:

مهارت اجتماعی , رشد اجتماعی , دانش آموزان , رفتار اجتماعی