بررسی تاب آوری و رابطه آن با کیفیت زندگی در والدین دارای فرزند مبتلا به سرطان

زمینه و اهداف: سرطان، بیماری شایع، ناتوان کننده و یکی از علل اصلی مرگ ومیر در کودکان شناخته شده است. آگاهی از ابتلا فرزند به سرطان، تنش روانی شدیدی را در والدین ایجادکرده و با آسیب رسانی به کیفیت زندگی در زمینه های مختلف فیزیکی، روانی، اجتماعی و محیطی،  نیازمند تاب آوری مناسب و مهارت های سازگارانه است. هدف از این پژوهش، تعیین میزان تاب آوری و ارتباط آن باکیفیت زندگی والدین دارای فرزند مبتلا به سرطان در شهر ارومیه است. مواد و روش ها: این پژوهش، یک مطالعه توصیفی-تحلیلی مقطعی است که در سال ۱۴۰۱ به صورت اتفاقی و در دسترس با حجم نمونه ۳۴۵ نفر از والدین کودکان مبتلا به سرطان در ارومیه انجام شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون و پرسشنامه کیفیت زندگی (۱۲-SF) استفاده شد. پس از تکمیل پرسشنامه ها، داده ها با استفاده از نرم افزارSPSS  و شاخص های توصیفی و تحلیلی در سطح معنی داری (۰/۰۵>p) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین نمره تاب آوری والدین ۶۵.۸۴ و نمره تاب آوری پدران بیشتر از مادران بود. تاب آوری باکیفیت زندگی رابطه معنی داری مستقیم داشت (۰/۰۰۱>p) و بین تاب آوری والدین و مشخصاتی نظیرسن کودک، طول مدت بیماری فرزند، سن والدین، وضعیت اقتصادی خانواده، شغل و میزان تحصیلات والدین تفاوت معنی دار آماری دیده شد (۰/۰۰۵> P). نتیجه گیری: والدین کودکان مبتلا به سرطان با تقویت میزان تاب آوری می توانند کیفیت زندگی خود را بهبود دهند و در این راستا بهره مندی از منابع مذهبی، اجتماعی، آموزشی  و روانشناختی موثر واقع خواهندشد.

Keywords:

Resilience , Quality of Life , Parents , Childhood Cancer , Urmia. , تاب آوری , کیفیت زندگی , والدین , کودکان , سرطان