اثربخشی رفتاردرمانی بر اضطراب دانش آموزان بیش فعال

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی رفتاردرمانی بر اضطراب در دانش آموزان بیش فعال انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل و آزمایش بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان شهر شیراز با تشخیص اختلال بیش فعالی بودند. روش نمونه گیری به کار رفته، خوشه ای چند مرحله ای بود. به این ترتیب که در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ از بین منطقه آموزش و پرورش شهر شیراز ناحیه ۱ به طور تصادفی انتخاب شد. سپس از بین مدارس ۱۰ دبستان به صورت تصادفی انتخاب شدند و پس از تشخیص نهایی و انتخاب دانش آموزان دارای بیش فعالی تعداد ۴۰ نفر انتخاب شدند و در دو گروه ۲۰ نفره (آزمایش و گواه در هر گروه ۱۰ پدر و ۱۰ مادر ) به صورت تصادفی گمارده شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه اضطراب بک و پرسشنامه مقیاس درجه بندی رفتار جامع کانرز بود. والدین دانش آموزان گروه آزمایش تحت برنامه برنامه آموزش رفتار درمانی والدین قرار گرفتند. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس در نرم افزار SPSS نسخه ۲۳ انجام شد. یافته ها نشان داد: بین دو گروه در نمرات اضطراب تفاوت معنی داری وجود دارد (p<۰/۰۵). به طوری که رفتاردرمانی والدین توانسته است باعث کاهش نمرات اضطراب در دانش آموزان شود. همچنین اثربخشی رفتاردرمانی والدین بر ابعاد اضطراب معنادار بوده است.

Keywords:

رفتاردرمانی , اضطراب , دانش آموزان , بیش فعال