بررسی تاثیر مدیریت منابع انسانی سبز بر رفتار دوستدار محیط زیست کارکنان با توجه به نقش میانجی ارتباط آب و هوای محیط زیستی و دانش محیطی ( مورد مطالعه : صنایع خدماتی )

هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر مدیریت منابع انسانی سبز بر رفتار دوستدار محیط زیست کارکنان با توجه به نقش میانجی ارتباط آب و هوای محیط زیستی و دانش محیطی در صنایع خدماتی ایران است . پژوهش پیش رو از لحاظ هدف کاربردی است و از نظر روش, توصیفی از نوع همبستگی شمرده می شود. در این پژوهش ابتدا مدل نظری و فرضیه های بین متغیرها توسعه داده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی و مدل سازی معادلات ساختاری روش الگویابی معادلات ساختاری با کمک نرم افزار Smart PLS۳ استفاده شده است . جامعه آماری تحقیق کارکنان صنایع خدماتی (بانک ها، بیمارستانها، مخابرات و فناوری اطلاعات) است . به این منظور نمونه ای برابر با ۳۸۴ نفر بر اساس فرمول کوکران و با بهره مندی از روش نمونه گیری تصادفی ساده به دست آمد. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه استفاده شد. نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان داد بین مدیریت منابع انسانی سبز و رفتار دوستدار محیط زیست رابطه معناداری وجود دارد. همچنین بین مدیریت منابع انسانی سبز و آب و هوای محیط زیست رابطه معناداری وجود دارد. همچنین بین آب و هوای محیط زیست و رفتار دوستدار محیط زیست رابطه معناداری وجود دارد. همچنین آب و هوای محیط زیست رابطه بین مدیریت منابع انسانی سبز و رفتار دوستدار محیط زیست را میانجی می کند. همچنین بین مدیریت منابع انسانی سبز و دانش محیطی رابطه معناداری وجود دارد. همچنین بین دانش محیطی و رفتار دوستدار محیط زیست رابطه معناداری وجود دارد. همچنین دانش محیطی رابطه بین مدیریت منابع انسانی سبز و آب و هوای را میانجی می کند. همچنین توانمندی سبز به طور قابل توجهی رابطه بین دانش محیطی و آب و هوای را تعدیل می کند. از یافته های پژوهش می توان چنین نتیجه گیری نمود که مدیریت منابع انسانی سبز بهعنوان یک متغیر مهم و تاثیرگذار، هم به طریق مستقیم و هم از طریق دانش محیطی و آب وهوای محیط زیست سبب افزایش رفتار دوستدار محیط زیست میگردد

Keywords:

مدیریت منابع انسانی سبز , رفتار دوستدار محیط زیست , دانش محیطی , آب و هوای محیط زیست , توانمندیسبز