آموزش تاب آوری و مثبت نگری بر اضطراب مرگ، امید به زندگی در سالمندان

روند سالمندی در سالهای اخیر شتاب بیشتری گرفته است . تعدد و تنوع استرسهایی که افراد در دوران سالمندی با آن روبه رو۱می شوند، توجه به مقوله سلامت روان در دوره سالمندی را به ضرورت تبدیل کرده است . سالمندی فرایندی است که بادگرگونی های عمیق در سه بعد فیزیولوژیک ، روانشناختی و جامعه شناختی انسان همراه است . کاهش تدریجی میزان موالید ومرگومیر و به موازات آن افزایش امید به زندگی ، باعث افزایش تعداد سالمندان جهان شده است . پژوهش حاضر به روش مروری کتابخانه ای انجام شده است که هدف از آن بررسی آموزش تاب آوری و مثبت نگری بر اضطراب مرگ، امید به زندگی درسالمندان بود. نتایج پژوهش نشان می دهد که هرچه میزان تابآوری و مثبت نگری در سالمندان بیشتر باشد، اضطراب مرگکمتری نشان می دهند. با توجه به مرحله آخر رشد روانی اجتماعی اریکسون که مربوط به دوره کهنسالی است و بر بازتابفعالیت های گذشته تمرکز دارد، آنهایی که در این مرحله ناموفق هستند، حس خواهند کرد که زندگیشان تلف شده است و برگذشته افسوس خواهند خورد. در این حالت است که فرد با حس ناامیدی و ناخشنودی روبه رو می شود. کسانی که از دستاوردهای گذشته خود در زندگی احساس غرور داشته باشند، حس یکپارچگی و تشخص خواهند کرد. این افراد کسانی هستند که خردمندی به دست می آورند، حتی در مواجهه با مرگ، بنابراین اضطراب مرگ کمتری تجربه می کنند.

Keywords:

تاب آوری , مرگ , مثبت نگری , امید به زندگی