نقش آمایش سرزمین در بازاریابی و تقویت هویت فرهنگی و تمدنی خراسان بزرگ

با ورود ایران به عصر جدید و دوره ی صنعتی، همانند دیگر جوامع، سرمایه گذاری با اولویت در بازدهی و ارزش افزوده ی بیشتر مورد توجه قرار گرفت و متاسفانه نظر به ویژگی های فرهنگی، اجتماعی و تمدنی در مسیر توسعه به دست فراموشی سپرده شد یا حداقل مورد کم توجهی قرار گرفت. این نگاه تا سال ها بعد در سیاست گذاری های کلان توسعه ای کشور تداوم داشت. از این رو، دولت مردان ایران (حداقل تا پیش از انقلاب اسلامی) همواره به چند قطب خاص، آن هم با نگاه اقتصادی توجه نشان می دادند. به این دلیل ضمن در حاشیه قرار گرفتن ذخایر تمدنی ایران زمین همچون خراسان، شکاف عمیقی در روند توسعه میان مناطق مختلف کشور در ابعاد گوناگون اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی ایجاد شد. غافل از این که این مناطق به ظاهر محروم با توجه به دارا بودن ظرفیت های بالقوه ی تاریخی، با یک برنامه ریزی صحیح، آمادگی تبدیل شدن به مراکز عظیم تولید ثروت در شکل های مختلف آن (دانش، فرهنگ، اقتصاد) را در سطح بین المللی و ملی دارند از جمله این برنامه ریزی ها، اجرای صحیح آمایش سرزمین است که به نظر می رسد یکی از بهترین روش ها برای توسعه ی همه جانبه  و پایه ای باشد. آمایش سرزمین آزمایش و تجربه موفقی نیز در سایر جوامع و همچنین در مطالعات مرودی در ایران داشته است.