زمینه و هدف:
سلامت دهان و دندان به عنوان مسیر ورودی تغذیه، نقش بی بدیل در تکلم و زیبایی چهره، یکی از مهم ترین عوامل اثرگذار در فعالیت های فیزیکی، اجتماعی و روانشناختی افراد است. این مطالعه به منظور تعیین ارتباط بین شاخص پوسیدگی دندانی (DMFT) و
کیفیت زندگی مرتبط با
سلامت دهان انجام شد.
روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی روی ۶۱ بیمار (۲۹ مرد و ۳۲ زن) در محدوده سنی ۵۰-۲۰ سال مراجعه کننده به کلینیک دانشکده دندانپزشکی گرگان طی سال ۱۳۹۸ انجام شد. شاخص DMFT آزمودنی ها شامل پوسیدگی (Decay)، از دست دادن دندان (Missing) و پر کردگی دندان (Filling) محاسبه گردید.
کیفیت زندگی با استفاده از پرسشنامه ۳۶ سوالی DIDL (Dental Impact on Daily Living) در پنج حیطه شامل ظاهر و زیبایی دندان ها، احساس راحتی در دهان، عملکرد کلی دهان و دندان، محدودیت های غذا خوردن و درد دندان و مفصل فک مورد سنجش قرار گرفت. نمرات حاصله در سه دسته ناراضی (زیر صفر)، نسبتا راضی (صفر تا ۷) و راضی (بیش از ۷) تقسیم بندی شدند.
یافته ها: میانگین نمره
کیفیت زندگی مرتبط با
سلامت دهان برابر ۵.۱۴±۰.۲۲۹ محاسبه شد که نشان دهنده سطح رضایت نسبی از
کیفیت زندگی است. ضریب همبستگی پیرسون بین DMFT و
کیفیت زندگی مرتبط با
سلامت دهان -۰.۳۵۸ محاسبه شد که براساس آن بین DMFT و
کیفیت زندگی (سطح رضایت فرد) رابطه معکوس و معنی دار وجود داشت (P<۰.۰۵). میانگین DMFT در دامنه ۰-۲۸ برابر ۹.۳۶ با بیشترین فراوانی ۷ و ۱۱ و ۱۳ بود که هر یک ۱۱.۵% از حجم نمونه را شامل شدند. پوسیدگی (D) در دامنه ۰-۱۲ با میانگین ۳.۴۴، از دست دادن دندان (M) در دامنه ۰-۱۹ با میانگین ۱.۹۸ و پرکردگی دندان (F) در دامنه ۰-۱۳ با میانگین ۳.۹۳ قرار داشتند.
نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان دهنده اثرگذاری معکوس شاخص پوسیدگی دندانی بر
کیفیت زندگی بیماران است.
کیفیت زندگی وابسته به
سلامت دهان و دندان به عنوان یک ساختار چندوجهی بر ابعاد مختلف ظاهر و زیبایی، احساس راحتی دهانی و محدودیت های غذا خوردن به عنوان مولفه های بسیار پراهمیت در
کیفیت زندگی و رضایت از زندگی تاثیر می گذارد.
