ارائه راهکارهای موردنیاز در معماری همساز با اقلیم در شهر مشهد در جهت نیل به آسایش حرارتی

توجه به اهداف عمده طراحی اقلیمی در هر منطقه آب و هوایی و پیش بینی مواردی در جهت تحقق بخشیدن به این اهداف موجب سازگاری و هماهنگی ساختمان ها با شرایط اقلیمی و موجب صرفه جویی در مصرف انرژی و هویت یافتن معماری در هر اقلیم خواهد شد.  هدف این پژوهش، ارائه شاخص های معماری همساز با اقلیم در شهر مشهد با توجه به شاخص های آسایش دمایی است. برای انجام این تحقیق از داده های اقلیمی ایستگاه سینوپتیک شهر مشهد در یک دوره ۱۰ ساله استفاده شده است. روش انجام این تحقیق توصیفی-تحلیلی است. در این پژوهش با استفاده از شاخص های ماهانی، گیونی، نمودار هم دما  به بررسی وضعیت آسایش اقلیمی و معماری همساز با اقلیم پرداخته شده است و سپس چگونگی آسایش انسان با توجه به این شاخص ها، پیشنهادها و راهکارهای لازم ارائه شده است. طراحی معماری همساز با اقلیم در شهر مشهد باید با توجه به زمستان ها و تابستان های خارج از محدوده آسایش شهر مشهد صورت گیرد. در این تحقیق مشخص شد که شهر مشهد از اوایل آبان ماه تا اواخر اسفندماه خارج از محدوده آسایش بوده و سرما حاکم است و علاوه بر تابش آفتاب استفاده از تجهیزات گرمایشی کمکی نیز ضرورت دارد. در ماه های شهریور، مهر، فرودین و اردیبهشت بنا تقریبا در محدوده آسایش قرار دارد. در سه ماه خرداد، تیر و مرداد دمای هوا بالای حد آسایش است؛ به طوری که با استفاده از سامانه های ایستا و جرم حرارتی سنگین بنا و همچنین استفاده مناسب از سایبان ها، می توان شرایط درون بنا را به محدوده آسایش نزدیک کرد. واژگان کلیدی:معماری همساز با اقلیم، آسایش حرارتی، انرژی، مشهد.