بررسی زیست محیط جنوب شرق ایران و مناطق همجوار در عصر مفرغ با تکیه بر داده های باستان شناختی

بی شک تمامی فعالیت های فرهنگی بشر در پس زمینه ی جغرافیا و محیط زیست شکل می گیرد. در زیست بوم شناسی انسانی و زیستی، مفاهیم نظری اغلب برای توصیف، تفسیر و تخمین روابط و برهم کنش های میان انسان و محیط با استفاده از مدل های جامع تحولی و روشمند انجام می گیرند. این دیدگاه بر رفتار فرهنگی در هر دو محیط طبیعی و اجتماعی تاکید دارد. با این حال با وجود مطالعات متعدد باستان شناختی در منطقه جنوب شرق ایران و مناطق همجوار در ارتباط با آن، تاکنون مطالعات جامعی در خصوص تغییرات اقلیمی عصر مفرغ منطقه صورت نپذیرفته است. در این پژوهش هدف بازسازی وضعیت زیستی محیطی منطقه در دوران مفرغ است و تلاش بر آن است با روشی تحلیلی، بر اساس مطالعه شواهد وجود آبیاری مصنوعه ای در کنار نوارهای رودخانه ها و همچنین نقوش مهرها، سفالینه ها، پیکرک ها، بقایای استخوانی که به حد فراوان و همچنین نتایج آنالیز گیاه باستان شناسی که بصورت حداقل به دست باستان شناسان رسیده است، زیست محیط منطقه را در عصر مفرغ نمایان سازد و چنین فرایند استدلالی برای بازسازی محیط زیست منطقه به نوبه خود کاملا لازم و ضروری به نظر می رسد. در نهایت براساس شواهد باستان شناختی و آنالیزهای انجام یافته چنین به نظر می رسد که در عصر مفرغ، شرایط زیست محیطی و اقلیمی مساعدی در مناطق مورد بحث حاکم بوده است. همچنین می توان بر اساس تحلیل یافته ها چنین نتیجه گرفت که انباشته شدن رسوبات در دلتای رود خانه ها و تغییر بستر آنها، تناوب خشکی و رطوبت، اقلیم نامناسب، بارندگی بسیار اندک، نبود سفره های زیر زمینی و بادهای شدید باعث بوجود آمدن خشکسالی و از بین رفتن کشتزارها شده و کوچ های اجباری از جمله دلایل از بین رفتن تمدن ها و محوطه های این منطقه بوده است.

Keywords:

زیست محیط , جنوب شرق ایران , عصر مفرغ , داده های باستان شناسی